Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie lękaj się słów na drzewach
zazielenią się jak co roku
uwierz

Bóg zapalił słońce w ciemności
na progu jego blask
nadzieję niesie na szczęście
uwierz

ranek zawita obudzi słońce
tylko czekaj cierpliwie i wytrwaj
już niedługo
uwierz

będziemy
biegać i grać w berka
śmiać się i hasać po łące
pływać łódką po jeziorze
w lesie gonić echo
tylko uwierz

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prosze i pytanie do szerszej publiczności................hop!

ech... biegną w górę , w dół, plączą się serpentyną, czepiają spadków,
podestów, a w efekcie i tak wiodą do sutereny - tam trudno o słońce,
a i nadzieja umiera zbyt szybko,

pzdr;) zw -sze a.m.
Opublikowano

nie lękaj się słów na drzewach
zazielenią się jak co roku
uwierz

Bóg zapalił słońce w ciemności
na progu jego blask
nadzieję niesie na szczęście
uwierz

ranek zawita obudzi słońce
tylko czekaj cierpliwie i wytrwaj
już niedługo
uwierz

będziemy
biegać i grać w berka
śmiać się i hasać po łące
pływać łódką po jeziorze
w lesie gonić echo
tylko uwierz
*
tereso takimix
cmok

Opublikowano

zmixowałam
w rezultacie ta wersja jest najbardziej zbliżona do mojej nieopublikowanej...
czytam, czytam innych i jakoś "głupieję", poprawiam ciągle dawne wiersze a potem ech, lepiej nie mówić
bardzo dziękuję Stanisławo za pomoc
cmok:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...