(Lech M.Jakób) Spotkanie autorskie

[myślątko]

a cóż nam ten poeta gada
jąka się poci
wymiętą kartkę ściska
niemal przeprasza że żyje
pewnie ciasny kołnierzyk
za mocno uwiera szyję

jakieś duby smalone o duszy
o śmierci gadanie baranie
wieszcze już dawno nam wiszą
za plecami
na ścianie

no pięknie
jeszcze trochę
a i o sercu coś powie
gdy ów organ kurzy
w podrobach zjadamy na zdrowie

widać jakiś robal go toczy
albo złe w nim siedzi
robala powinien zalać
i pójść do spowiedzi

a cóż gada ten poeta
tylko publiczność
nie ta

nie ten czas
nie ten kraj
nie ten stolik
nie ten kajet w kratkę

pomylił biedak światy

odprawmy go z kwiatkiem