'tajemnice' cz.1

[lily]

Postąpił krok w jej stronę. Widział, że się boi, ale nie mógł na to nic poradzić. W końcu ona nie znała go tak, jak on ją znał. A znał ją na tyle, by móc z całą stanowczością twierdzić, że mimo panicznego strachu przeszywającego jej serce, nie cofnie się przed nim.
Dotknął jej policzka i poczuł, że cała drży. Chciał ją zapytać o to, jakie uczucia nią wtedy wstrząsnęły. Tylko tego o niej nie wiedział. Nie wiedział co czuje. Nie był w stanie rozpoznać jej myśli, emocji, nastroju... Denerwowało go to.
A gdy tak stał i rozmyślał o tym czego nie wie o tej kobiecie, a co nie będzie mu dane nigdy poznać, wezbrał w nim gniew. Zabłysnęły niebezpieczne ogniki w jego oczach, ostrzegające przed nadchodzącą burzą emocji. Ujrzał jej reakcję na tą zmianę w jego wzroku. Nerwowo drgnęła ręką, a w jej oczach wyraz paniki zastąpił wyraz smutku poruszającego do głębi najmniejszą cząstką serca, o ile ktoś posiadał serce.
Czuła jak się zbliża, nie musiała go widzieć, ani słyszeć jego kroków. Po prostu go wyczuła. A mimo to nadal stała naprzeciwko tego mężczyzny i wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana. Jego dotyk był jak uzdrowienie, jak cudowne lekarstwo, którego nigdy nie otrzyma. Kiedy wreszcie ukazał się w zasięgu wzroku zatrzymała go jednym spojrzeniem. Do jej świadomości dotarły kolejno wnioski: po pierwsze: ojciec nie posiada serca, bo gdyby było inaczej wiedziałby, że nie może przerywać tej chwili, a po drugie: to już koniec, wszystko się skończyło zanim na dobre się zaczęło.
Wnioski te, czy raczej myśli odbijały się echem w jej głowie, niczym dźwięk dzwonu, by po chwili zasnuć się mgłą... Spojrzała raz jeszcze w oczy mężczyzny i ujrzała w nich szok, ból i niedowierzanie. To była ostatnia rzecz, jaka dotarła do jej świadomości, bowiem już osuwała się na granice świadomości, aby zagłębić się w niepamięć...



(jeśli się przyjmie, nabazgram ciąg dalszy... proszę o obiektywne komentarze... z góry dziękuję :)
lily)

[myślątko]

trochę jakbym czytała harlekina :)

[UFO]

"Zabłysnęły niebezpieczne ogniki w jego oczach", "aby zagłębić się w niepamięć"

[Dominika_Stara]

Czuła jak się zbliża, nie musiała go widzieć, ani słyszeć jego kroków. Po prostu go wyczuła

Powtórzenie.

To była ostatnia rzecz, jaka dotarła do jej świadomości, bowiem już osuwała się na granice świadomości, aby zagłębić się w niepamięć...

Znowu.
Po za tymi drobnymi błędami tekst przyjemnie się czyta. Trochę grozym smutku, rozpaczy... Czekam na kolejną część.
Dominika

[Ania_Ostrowska]

Na wstępie dwie małe uwagi: po pierwsze, tu nie ma czegoś takiego jak "obiektywne komentarze"; dobrze czy źle, ale wszyscy jesteśmy skazani na subiektywność i to czasem w dość skrajnej postaci. Po drugie (mocno się wiąże z pierwszym): nie zrażaj się i nie uzależniaj pisania dalej od tego "jak się przyjmie" - jeden gorszy tekst i trochę krytycznych uwag to jeszcze nie koniec świata! Tak jak w reklamie: KTO NIE GRA NIE WYGRA

Teraz do rzeczy. Pamiętając o tym, że to początek większej całości a nie skończona kompozycja, tekst wydaje mi się całkiem ciekawy - pomimo paru potknięć (wskazanych już we wcześniejszych komentarzach) tytułowa tajemnica nie jest wcale oczywista (przynajmniej dla mnie). To, co mi zdecydowanie przeszkadzało przy czytaniu, to dwukrotnie użyte słowo "nigdy" w kontekście, który niebezpiecznie trąci egzaltacją (drugie tego typu słowo to oczywiście "zawsze") oraz pewna nielogiczność: nie musiała go widzieć ani słyszeć po prostu go wyczuła a mimo to nadal stała naprzeciwko i wpatrywała się w niego ???? Coś tu nie klapi.
Pisz dalej, może tylko trochę uważniej czytaj potem sama to co napisałaś - czekam na ciąg dalszy - Ania