Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Rozdział 1
Było piękne jesienne popołudnie. Drzewa pyszniły się złotem i czerwienią. Słońce za nic miało sobie zbliżającą się zimę i grzało jak w środku lata. Wszystko jakby zamarło znużone spiekotą, gdy na drodze z warowni w Wynm do portu w Kaa jechała młoda wojowniczka. Nie wyróżniała się zbytnią urodą, choć wprawny obserwator mógł rozpoznać w jej rysach ślad po odległym elfim przodku. Jeśli oczywiście wierzył, że możliwe jest, aby szlachcianka została przyjęta do Cechu Wojowników. W Starej Szkole nie do pomyślenia była taka pomyłka. Szlachcianki przyjmowane byłyby do Cechu Magów. Jeśli w ogóle ktoś chciał swą latorośl oddać na wychowanie do Starej Szkoły. Chyba tylko w przypadku, gdy dziecko pochodziło z nieprawego łoża i mocno komplikowało sytuację rodzinną. Jednakże nawet w takich wypadkach Rada w osobie Jaśnie Oświeconego Cechmistrza Cechu Nadzorców Niewolników, zawsze dbała o to, aby dziecko otrzymało wykształcenie adekwatne do pochodzenia. Jaśnie Oświecony nie nadzorował tego osobiście, robił to poprzez Mistrza Róży Adeptów i jego pomocników. Dziewczyna z Cechu Wojowników ubrana była w strój podróżny składający się z obcisłych spodni, wysokich butów o miękkiej podeszwie i krótkiej skórzanej kurtki. Wszystko utrzymane w ziemistej, burej tonacji. Nie był to żaden uniform, członkowie Cechów rzadko ubierali się w stroje podkreślające ich przynależność do Starej Szkoły. Nie było takiej potrzeby. Wystarczył amulet który każdy nosił na szyi. Kształt amuletu i materiał z którego był zrobiony różniły się w zależności od Cechu, a niekiedy i od Róży. Dziewczyna miała na szyi schowany pod kurtką amulet Cechu Wojowników, żelazny pierścień w środku którego lśniło blado godło Starej Szkoły. Jej pół długie włosy, o popielato srebrnym kolorze, miała gładko zaczesane do tył i spięte w węzeł tuż nad karkiem, co chwila wymykały się one spod rzemienia i opadały na jej niewinnie wyglądającą twarz.
Droga była zadbana, jak wszystkie drogi należące do Starej Szkoły. Po obu stronach drzewa zostały wycięte na odległość strzały z łuku. Z lewej strony wznosiły się groźne, granatowo sine Nieprzebyte Góry. Ciągnęły się one od wschodu, na Pustyni Szarych Ludzi, aż do zachodu, gdzie tonęły w morzu i tworzyły Rafę Samobójców. Stanowiły one południową granicę Królestwa, jak do tej pory niepokonaną. Najwyższym szczytem tego pasma była Góra Przejścia, nie wiedzieć czemu nosząca tak niedorzeczną i nieadekwatną nazwę. To właśnie w jej cieniu usytuowana była warownia Wyrm. Droga przebiegała przez tereny słabo zalesione i tylko w jednym miejscu skręcała ona w niewielki zagajnik. Wiła się między pagórkami, a czasem wspinała na niektóre z nich, w dole pozostawiając niewielkie osady z małymi chatkami krytymi strzechą i polami uprawnymi, teraz już zaoranymi i znaczącymi krajobraz łatami smętnego brązu. Gdzieniegdzie pola przecinały strumyczki na brzegach, których rosły wierzby i osiki. Gdzieniegdzie było też widać niewielkie zagajniki, lub pojedyncze wielkie drzewa, pamiątki po rosnącej tu niegdyś puszczy. I mogłoby się wydawać, że to iście sielska kraina. Na polach pracowało jeszcze paru niewolników – nagich, małych i chudych ludzików o szarej skórze i wielkich, półprzymkniętych oczach. Ahn nie lubiła Szarych Ludzi Pustyni. Nie lubiła Pustyni na której mieszkali. Jakie to szczęście, że pustynia była po drugiej stronie Królestwa. Miała nadzieję prędko tam nie wrócić. Wyprawa po niewolników, w której brała udział nie była dla niej przyjemnym doświadczeniem. Ci mali niby ludzie potrafili walczyć zajadle, a co gorsza nie męczył ich panujący na pustyni skwar. Czego nie mogła powiedzieć o sobie. Ona fatalnie znosiła upał i kurz wdzierający się do wszystkich otworów jej ciała i to jeszcze przy mniej niż skromnych racjach wody, które im przydzielono.
Dziewczyna jadąca na czarnym koniu, podobnie jak większość wychowanków Starszej Szkoły nie znała swego pochodzenie. I tak jak wiele podobnych jej młodych wojów niewiele ją to obchodziło. Na imię miała Ahn i została wysłana z misją do Kaa. Dzień był piękny i dziewczyna jechała wolno głównym traktem. Słaby wiatr głaskał jej policzki i tarmosił delikatnie włosy. Mogłaby się poddać tej pieszczocie, gdyby tylko umiała. Spojrzała na bezchmurne niebo, jakby spodziewała się tam dostrzec jakiś niepokojący kształt. W jej oczach przez tę krótką chwilę rysowała się nieopisana wprost tęsknota. Ahn wyglądała w tym momencie tak jakby miała rozłożyć skrzydła i odlecieć i tylko poczucie obowiązku nie pozwalało jej tego uczynić. Ileż to już razy spoglądała w niebo ni to prosząc o ratunek, który miał nigdy nie nadejść, ni wypatrując śmierci, która dałaby jej ukojenie i spokój. Nie pozwoliła sobie na dłuższą zadumę i spojrzała na trakt. Właśnie wjechała w niewielki las. Usychające liście dawały cień pozwalający, choć na chwilę uwolnić się od spiekoty. W cieniu drzew wyczuła czyjąś obecność. Ktoś czaił się tuż za linią drzew. Wyćwiczony od wczesnego dzieciństwa odruch dał o sobie znać. Ahn w mgnieniu oka namacała rękojeść swego krótkiego miecza. Nie wyjęła go jednak, nasłuchiwała. Wyćwiczony instynkt i tym razem jej nie zawiódł. Z krzaków wypadła zgraja orków, nieliczna może czteroosobowa grupa zbliżyła się do niej. Teraz Ahn wiedziała, co ją ostrzegło. Orki śmierdziały. A był to niemożliwy do wytrzymania smród. Nawet tutaj pod okapem z liści powietrze zgęstniało jak gar ugotowanej pleśni. Smród podłego żarcia, które orki zwykły spożywać, tanie octowe wino, gnijące szmaty, w które byli przyodziani, ale najgorsze, że śmierdzieli po prostu orkami. To wszystko tworzyło tak piorunującą mieszankę, że człowiek o wrażliwszym nosie mógł paść trupem od samego zapachu. Miecz wyfruną z pochwy jak dziki ptak i zadźwięczał na szyi najbliższego zbira, rozsypując wkoło kropelki krwawej posoki. Nie czekając na reakcję pozostałych Ahn popędziła konia. Niemal stratowała orka, który usiłował zagrodzić jej drogę. Głupie stworzenia, przemknęło jej przez głowę, gdy niemal rozłupała jednemu z nich czaszkę. Stal jej miecza była mocna, nie na tyle jednak, aby ryzykować cios wystarczająco silny do rozłupania twardej kości stwora. Ork zwalił się na ziemię ogłuszony. Pozostali gapili się na odjeżdżającą dziewczynę jak skalne posągi, nie nawykli do tak gwałtownej reakcji ze strony swych ofiar. Ahn pędziła na złamanie karku, zostawiając w tyle bardziej niż zwykle ogłupiałych orków. Ten z rozprutą szyją drgał konwulsyjnie. Jego towarzysze zajęli się nim na orkową modłę.

  • 3 tygodnie później...
  • 4 tygodnie później...
Opublikowano

Za długie? Nie. Powiedziałbym inaczej, że zdolność narracji i opowiadania ma się lub nie. W wielu starych społecznościach afrykańskich tych, którzy posiadali taka zdolnosc traktowano jak dotkniętych palcem bogów. Często zajmowali uprzywilejowaną pozycję, bowiem potrafili przekazywac historię własnego plemienia.

ps.jednakże zdanie "Drzewa przyszniły się złotem i czerwienią" i jemu podobne, z punktu widzenia poważniejszego pisania, są nie do przyjęcia. Jest nielogiczne, bowiem drzewa nie mogę pysznić się złotem, tym bardziej czerwienią. Złotem może pysznić się ktoś, kto to złoto posiadł. W tym przypadku z pewnością człowiek, bo inna sytuacja jest nieprawdopodobna. Gdyby pozbyć się zdań, które nic nie wnoszą, a mogą powodować u czytelnika - który przecież Cię nie zna i nie wie co chciałaś wyrazić - rozbawienie, tekst byłby całkiem dobry. Pozdrawiam i życzę sukcesów w poprawnym tworzeniu zdań. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...