robale na szkle

[Witold_Adam_Rosołowski]

płynę jak w tafli czystego szkła.
jak we śnie lekko mi i wesoło.
sobie samopas i myślom pan.
jedynie czasu chylę swe czoło.
płynę. jak biegnę, jak lecę wzwyż,
prosto przed siebie gwiazd autostradą,
jak w cichosłowiu, jak w światła błysk,
życie natchnieniem a śmierć pogardą,

wszystko wydaje się takie proste
nieobliczalny symptom nadziei
trzymam w swych rękach szatańską hostię
jak w wiatrów dmie – jak w śniegach bieli
nic mnie nie dzieli
od nagłych zawiei,

przyznam się – stoję, żołnierski trud
na karabinie rdza pali mosty
jak umarł król – niech żyje król
choć na policzkach blizny i krosty
much lep, komarów atak – to front
a niby skąd miałbym teraz usiedzieć
jak na żelaznym krześle pod prąd
lecę bo leżę, choć stoję – leżę

wszystko wydaje się takie łatwe
złapiesz intruza, myślisz to koniec,
gdy naraz wrogów niemały zastęp
niby w teatrze, w setnej odsłonie
w kotarach tonę
i już jest po mnie

[Witold_Adam_Rosołowski]

nie wiem czy powinienem tłumaczyć - jedynie wskażę conieco:

po pierwsze: wiersz ze snu
po drugie: obudzenie poety
po trzecie: zrozumienie zjawisk fizycznych w odniesieniu do snu
po czwarte: życie to jest teatr ...

serdeczne pozdrówko W_A_R