Chłód

[Thomas_Silvera]

Bywało dawniej, zbaczałem z tropu
Nierozważny, kierowany rozumem
Pędziłem przed się zerwany do galopu
Dlaczego? – powiedzieć nie umiem

Przez nieznaną mi dotąd niepamięć
Mijając z dala smutki ludzkie, katusze
Wyrywając pod zimnych słów zamieć
Północnym wichrem zagłuszałem duszę

Tak dotarłem do rozstaju, maskę lodu niosąc
Na licach bladych, nieczułych wyrazem
Ponad serca tarczę chłodną ją wznosząc
Śmiały, nieliczący się z Boskim nakazem

Zostanę taki - oziębły na dróg tych skraju
Zbyt żywy by umrzeć, zbyt zimny by trafić do raju

[kaja-maja28]

ładny-życiorys człowieka z miękim sercem i zapłakaną duszą.