Zgłoś

Jest dom z czerwonym dachem, już zmęczony i stary. Ma kilka dziurawych cegieł i kilka okien małych.   Niekiedy trzeszczy schodem, gdy jakiś bud go przyciśnie. Czasami ziewnie drzwiami, jęcząc przy tym kapryśnie.   Stoi ten dom w zieleni i w malowanych kwiatach. Nic, a nic się nie zmienił, choć minęły już lata.   Za każdym razem wita chłodnym, lecz miłym cieniem, gdzie po kamiennych schodkach pnie się dawne wspomnienie.   Stare sprzęty wciąż trwają niewzruszone mijaniem, gdy je lekko potrącisz, patrzą trochę zaspane.   Kurz rozkłada się miękko, jak bury kot pod piecem. Tuli krzywą komodę i dopaloną świecę.   Mucha przecina ciszę małym ostrzem skrzydlatym. Lecz tu się nic nie zmienia, wszystko jest jak przed laty.   A gdy znów tu powracam, czuję ciepło w spojrzeniu. Jakby dom, choć zmęczony był moim pokoleniem   Bo w ciszy tych ścian starych choć czas wyrył już blizny. Kryje się ślad dni dawnych i cichy oddech bliskich.

@violetta Ale jedno już chyba wiem, bo przekonałem się na własnej skórze, w świecie sztuki mniejszej lub większej no naprawdę teraz normalnie nie da się, po prostu nie da się bez komputera na blachę :// Różnych rzeczy nie przewidziałem, wielu najróżniejszych, ale tego no to naprawdę...  @violetta Nie wiem i nie sprawdzę ;)) A na słowa wolę uważać, choć ja i tak mało uważam :)

wiatr dogonił echo powiedział mu - ty żeś mój brat   ojcem naszym jest zaćmienie matką nocna dal   echo tym zdziwione rzekło a to mi się brat trafił   w miejscu nie usiedzi goni tu goni tam kradnie liście   mam gdzieś  takiego brata wole swą siostrę   a wiesz kto nią jest - powiem ci że to poranna mgła   o niej poeci swe wiersze piszą a o tobie nawet diabeł boi się śnić  

@Leszczym nie jestem na podsłuchu:)

@violetta Świetnie. Ale nie mam pojęcia co to jest viber ;)))