„na koniec”

[Madonna]

światło ulic, bladego świata
tak uparcie wkrada się w
serce

rozrywa słowami duszę

zmęczone natchnienie
ubrudzone wspomnienie
i to, czego pragnę

-zasypia-

zasypia z milczącym niebem
i chłodnym aksamitem bliskości

rozbieram się ze wspomnień
by zatopić zmęczone ciało w
pościeli niezwykłości

na koniec
na koniec dnia

bez odpowiedzi
na pytanie
na radowanie
miłowanie

-bez odpowiedzi-

sen spływa fioletowym atramentem
wysycha przeciska się uparcie
między zegara wskazówkami
i kruszy się spotkaniem
oczu i układa odpowiedź

na koniec
na koniec dnia, chwili nadziei

i noc otuli duszę
ginąc w białej rzece gwiazd
by rano znów...


i zakładam tę marynarkę
prawdziwej radości spotkania
z mym cieniem

[Karmenka]

podoba mi się:)

[Madonna]

To się cieszę,że sie podoba