Spirala Czasów II

[valdens77]

II.



‭ Kasia wyszła z łazienki w samych stringach. Weszła na środek pokoju i ręcznikiem osuszała swoje długie, kasztanowe włosy. Robiła to codziennie, tak samo, i niemal każdego dnia, przez cienkie firanki, przyglądali się temu chłopcy z bloku naprzeciwko.

‭Otworzyła drzwi balkonowe. Zapowiadał się ciepły, słoneczny dzień. Jeden z takich, kiedy człowiekowi aż chce się żyć, nawet gdyby trzeba było rozwiązywać problemy nagromadzone w brzydszych dniach.
Normalnie włączyłaby teraz radio lub ulubioną płytę i‭ ‬tańczyłaby na środku pokoju, aż do utraty tchu. Uśmiechnięta padłaby wtedy na miękkie łóżko i dłuższą chwilę przeobrażałaby się ze zwariowanej dziewczynki w kobietę. Później zjadłaby lekkostrawne śniadanie,‭ ‬ubrała się i wyruszyła na‭ "‬podbój świata‭"‬.

Dziś trudno jej było nawet się ubrać.‭ Na śniadanie nie miała ochoty wcale.
Siedziała na skraju łóżka,‭ ‬ze skarpetką w ręce i tępo patrzała się przed siebie.‭ D‬o oczu powoli napływały jej łzy.
Upuściła skarpetkę na dywan.‭ Pochyliła‬ się do stolika nocnego i chwyciła za telefon.
-‭ ‬Darek‭? ‬-‭ ‬spytała drżącym głosem.
-‭ ‬Tak,‭ ‬przy telefonie‭ ‬-‭ ‬odpowiedział mężczyzna po drugiej stronie linii. -‭ ‬Kasia!‭? ‬-‭ ‬zapytał nie udając zaskoczenia.
-‭ ‬Tak,‭ ‬to ja‭ ‬-‭ ‬odparła przełykając łzy.
-‭ ‬Dzień dobry,‭ ‬Kasiu‭ ‬-‭ rzucił‬ wesoło, najwyraźniej zadowolony z telefonu.
Nie odpowiedziała.‭ ‬Przez jakiś czas mężczyzna nie słyszał niczego w słuchawce. Dziewczyna milczała.
-‭ ‬Kasia‭? ‬-‭ ‬sprawdzał,‭ ‬czy nie odłożyła.‭ ‬-‭ ‬Halo‭! ‬Kasia‭!?
Była na linii.‭ ‬Słyszał wyraźnie jej łkanie.
-‭ ‬Katarzyno,‭ ‬co się stało‭? Ty płaczesz‭? ‬Co się stało‭? ‬Halo,‭ ‬odezwij się‭!
-‭ ‬Darek...‭ ‬-‭ ‬odezwała się w końcu, pociągając nosem.
-‭ ‬Tak‭?
-‭ ‬Grzegorz znów nie wrócił na noc.
-‭ ‬Aha,‭ ‬więc o to chodzi‭ ‬-‭ ‬odparł nieco uspokojony.‭ ‬-‭ ‬Kasia,‭ ‬przecież mówiłem ci...
-‭ ‬Właśnie,‭ ‬mówiłeś...‭ ‬Mówiłeś,‭ ‬że mnie zdradza, a ja idiotka...‭
‭Znowu zamilkła.
- Mówiłeś też inne rzeczy,‭ ‬pamiętasz‭? ‬-‭ ‬zapytała po chwili.
-‭ ‬Tak,‭ ‬pamiętam.
-‭ ‬Darek,‭ ‬jestem już pewna,‭ ‬że on ma inną.
Głośno zapłakała.‭
‭Mężczyzna czekał, aż się uspokoi.
-‭ Wczoraj znów nie wrócił na noc - powiedziała w końcu. - A wcześniej nazwał mnie Magdą‭! ‬-‭ dodała‬.
-‭ ‬Aha,‭ ‬no i co? Co dalej‭? ‬Co chcesz z tym zrobić‭? ‬-‭ ‬zapytał.
-‭ ‬No...‭ ‬Nie wiem.‭ ‬Mówiłeś,‭ ‬że...‭ no... że mogę... czy to jest aktualne‭?
-‭ ‬Jasne,‭ ‬przyjedź.‭ ‬Będę cały dzień w domu.


‭ Pakując do torby swoje rzeczy zastanawiała się, czy robi dobrze. Z jednej strony zamieszkanie u obcego mężczyzny napawało ją lękiem, ale nie mogła przecież pójść na ulicę! Wrócić do domu też nie mogła. Musiałaby wtedy przerwać studia. Nie mogła przecież dojeżdżać na "uniwerek" gdański z Olsztyna.

Darek miał koło czterdziestki‭ ‬-‭ ‬polski Niemiec.‭ ‬Na stałe mieszka w Hamburgu,‭ ‬a do Gdańska,‭ ‬gdzie też ma mieszkanie,‭ ‬przyjeżdża w interesach‭ ‬-‭ ‬ciemnych jak węgiel. Jak koks.‭
Kiedyś przyjaźnił się z Grzegorzem. Często się razem zabawiali na mieście. To przez Grześka Darek poznał Kasię. Na imprezie w Sopocie.
To były szalone czasy - amfa, jaranie, piguły...

Wkrótce jednak imprezy się skończyły. Grzegorz awansował w policji. Znajomość z gangsterem,‭ ‬stała się nie na miejscu, więc obaj panowie szybko i bez żalu o sobie zapomnieli.
Ale Darek nigdy nie zapomniał o Kasi.
Teraz dzięki niemu będzie mogła dokończyć studia,‭ ‬a on‭ cóż ‬-‭ ‬być może nie będzie zbyt często przyjeżdżać do polskiego domu.

Skończyła rozmyślać, była gotowa‭ ‬-‭ ‬wszystko zapakowane,‭ ‬ubrana.
Rozejrzała się jeszcze raz po pokoju.

Na szafce obok telewizora stała ramka ze zdjęciem sprzed czterech lat.
Kasia chwyciła ją do ręki i znów ciężkie łzy napłynęły jej do oczu.‭ ‬Byli tacy szczęśliwi...

Odłożyła ramkę na miejsce,‭ ‬znalazła pisak i kartkę. Napisała:‭ "‬MAM DOŚĆ‭! ‬ŻEGNAM‭!", położyła list na stole i wyszła.





III.




‭ Grzegorz dotarł do pracy przed południem. Musiał jeszcze wrócić do domu, umyć się i przebrać się.
We trzypiętrowym budynku Komendy Wojewódzkiej mieściło się kilka wydziałów.‭ ‬Niższe piętra zajmowała zwykła‭ "‬biurokracja‭"‬,‭ ‬wyżej‭ - ‬Wydział Kryminalny. Na samy końcu korytarza ostatniego piętra wygospodarowano cztery pomieszczenia dla Wydziału Spraw Niewyjaśnionych‭ ‬-‭ ‬Archiwum X.
Miało zaszczyt tam pracować jedynie pięciu funkcjonariuszy i nadkomisarz.‭
Na początku,‭ ‬kiedy jednostka powstawała,‭ ‬w zespole była też jedna kobieta.‭ Szybko jednak zrezygnowała.
‭To nieprawda, że była miękka. Była całkiem dzielną i inteligentną babką.
Przez wiele lat, rozwiązywała trudne zagadki kryminalne piętro niżej - z dużym powodzeniem.‭ Dlatego trafiła do Archiwum.
‭Nowa rola jednak najwidoczniej nie przypadła jej do gustu. W zwykłej służbie co prawda często oglądała zwłoki i krew, może nawet częściej, jednak tam trupy przeważnie były świeże.
W Archiwum przyszło jej przekopywać groby,‭ wyciągać cuchnących,‭ ‬rozpadających się w rękach nieboszczyków,‭ ‬by potem kroić ich,‭ ‬oglądać z lupą w ręku - z zewnątrz i od środka.‭ ‬Mało wdzięczne zajęcie jak dla kobiety.
W uzasadnieniu swojej rezygnacji podała,‭ ‬że praca niekorzystnie wpływa na jej stosunki z mężem.
‭
Faceci jakoś się trzymali,‭ lecz‬ faktem jest,‭ ‬że żaden nie był w stanie utrzymać przy sobie żadnej kobiety na dłużej.‭ ‬Grzegorz najwidoczniej nie miał być wyjątkiem.
Cóż‭ ‬-‭ ‬albo szczęście w rodzinie (i udane stosunki),‭ ‬albo praca w Archiwum.




Oficer mijał kolejne piętra.‭ Wszędzie‬ krzątali się mundurowi.‭ ‬Otwierały się drzwi do biur, dochodziły z nich głosy pracowników,‭ ‬stuki maszyn do pisania, wycie drukarek igłowych i drzwi znów się zamykały.

-‭ ‬Mariola,‭ ‬każdy o tym wie...‭ ‬-‭ ‬powiedział mężczyzna wychodzący z sekretariatu.
Grzegorz od razu, po głosie, rozpoznał Tomka,‭ ‬starego kumpla jeszcze ze szkolnych lat.‭ ‬Stał we futrynie drzwi,‭ ‬a głową tkwił jeszcze wewnątrz pokoju i czekał na odpowiedź.‭
-‭ ‬Ej,‭ ‬Mariola,‭ ‬no mąż to akurat nie musi o tym wiedzieć‭ ‬-‭ ‬skomentował to,‭ ‬co usłyszał i‭ ‬gromko się roześmiał zamykając drzwi.

Grzegorz nie zatrzymywał się.‭ ‬Miał nadzieję,‭ ‬że Tomasz go nie dostrzeże.‭

-‭ ‬Hej gangsta‭! ‬Gdzie ty tak pędzisz‭!? ‬-‭ ‬usłyszał jednak za plecami.
-‭ Witaj‬ Tomek.‭ ‬No pędzę,‭ ‬do góry pędzę‭ ‬-‭ ‬odparł Grzegorz.‭ ‬Zatrzymał się i zszedł kilka stopni w dół, do kumpla,‭ ‬by się przywitać.
-‭ ‬Tomek,‭ ‬nie mam czasu na rozmowy, naprawdę‭ ‬-‭ ‬powiedział podając rękę.‭ ‬-‭ ‬Dopiero wylądowałem na komendzie‭! ‬Spóźniony,‭ ‬jak cholera‭!
-‭ ‬Aaa,‭ ‬noo rozumiem,‭ ‬rozumiem.‭ ‬Też bym zasypiał do roboty,‭ ‬jakbym miał taką... Kasię‭ ‬-‭ ‬zażartował Tomek, uśmiechając się jednoznacznie.
-‭ ‬Heh,‭ ‬nie nie brachu,‭ ‬nie tym razem.‭ ‬Kurewsko pechowy dzień mam...‭ szkoda‬ gadać‭ ‬-‭ ‬odparł wchodząc z powrotem na schody‭ ‬-‭ ‬Idę,‭ ‬trzymaj się.‭
-‭ ‬Dobra,‭ ‬leć.‭ ‬Aha i pozdrów Kaśkę!‭ I‬ mi tu nie ściemniaj koguciku.
-‭ ‬Może być problem‭ ‬-‭ ‬usłyszał z góry.
-‭ ‬Jaki problem‭? ‬-‭ ‬krzyknął Tomek.
-‭ ‬Odeszła.
-‭ ‬Chyba jaja sobie ze mnie robi‭ ‬-‭ ‬powiedział sam do siebie, szczerze niedowierzając.


Grzegorz dotarł na ostatnie piętro i skierował się w stronę biura na końcu korytarza.‭ Na tym holu panowała‬ zupełna cisza mącona tylko cykaniem startera neonówki.‭ ‬Jakoś nikt, od miesiąca, nie miał czasu naprawić tej lampy.

Stanął przed drzwiami z napisem: ‭"‬Laboratorium kryminalistyki‭"‬.
Zanim nacisnął klamkę jeszcze raz upewnił się,‭ ‬że woreczek z proszkiem nie jest fantazją.‭ Nie b‬ył.
W laboratorium była tylko jedna osoba‭ ‬-‭ ‬młody mężczyzna w długim,‭ ‬białym fartuchu.‭ ‬Nawet nie odwrócił się odpowiadając "dzień dobry".‭
Grzebał w dokumentach ułożonych pionowo w wysuwanych szufladach i cicho, lecz soczyście klął pod nosem.
Grzegorz rzucił torebkę na blat biurka.
-‭ ‬Sprawdź to Sławek‭ ‬-‭ przerwał‬ zapracowanemu człowiekowi.
Laborant szukał jednak dalej i klął coraz głośniej,‭ ‬aż wreszcie pchnął szufladę wściekle w przód tak, że cała szafka huknęła w ścianę. Odwrócił się.

-‭ ‬Co‭!? ‬-‭ ‬zapytał niegrzecznie.
Grzegorz wskazał palcem na biurko.
-‭ ‬Co!‭? ‬Co to jest‭? ‬-‭ ‬ponowił pytanie. Chwycił worek i obejrzał zawartość pod światło.
-‭ ‬To ty mi powiedz.
-‭ ‬A dokumenty‭?
-‭ ‬Nie ma dokumentów.‭ ‬Jest tylko to.
-‭ ‬Nie,‭ ‬Grzegorz, nie ,nie.‭ Chyba‬ wiesz,‭ ‬że muszę to do czegoś przyczepić!?‭ ‬-‭ oznajmił‬ laborant.
-‭ ‬Zrób to,‭ ‬po prostu zbadaj to gówno... a potem gdzieś to przypniemy.‭ ‬Sławek,‭ ‬to ważna sprawa, bardzo ważna.‭ ‬Proszę cię,‭ ‬zrób to i najlepiej jeszcze dziś.
-‭ ‬Nie Grześ,‭ ‬nie mogę,‭ ‬sorry.
-‭ ‬Nawet mi tego nie mów‭ ‬-‭ ‬kończył Grzegorz kierując się w stronę wyjścia‭ ‬-‭ ‬Czekam Sławek‭ ‬-‭ ‬dodał wychodząc.
-‭ ‬Kurwa‭! ‬-‭ ‬usłyszał Grześ już zza zamkniętych drzwi i lekko uśmiechnął się pod nosem.
"Załatwione"



Dotarł do swojego biura.‭ "Z‬amknięte?‭ ‬Dziwne, a gdzie Młody!?" - pomyślał. Arek,‭ ‬Haker,‭ lub po prostu Młody ‬-‭ ‬nowy partner Grzesia.‭ ‬Przydzielili mu go w zaszłym tygodniu.‭ ‬Ksywkę Młody dostał od ekipy "na dzień dobry",‭ ‬bo chyba wszyscy świeżacy taką otrzymują i noszą aż do czasu,‭ gdy‬ pojawi się ktoś nowszy.
Tak naprawdę Młody jest młodszy od Grzegorza tylko o dwa lata i wcale nie jest najmłodszy z zespołu.
Drugi pseudonim Arka‭ ‬-‭ ‬Haker‭ ‬-‭ ‬ma lepsze uzasadnienie.
Studiował informatykę. Był w tym dobry,‭ wyjątkowo utalentowany.
‭Już na trzecim roku zaczęły walczyć o niego firmy softwarowe. Arek rozmawiał chętnie z ludźmi, których wysyłały do niego korporacje, ale robił to chyba tylko z grzeczności, bo na ostatnim roku zaskoczył wszystkich "łowców głów" - oznajmił, że zostanie policjantem. I został.
‭Co prawda już na starcie dostał lukratywną posadę, ale zarobki i tak dziesięciokrotnie niższe od tych, jakie proponowli mu headhunters.
‭Niewielu dziś takich romantyków na świecie.
Archiwum łaknęło specjalisty od komputerów nie mniej niż‭ pustynia deszczu‬.‭ ‬Do wielu zadań mógł się przydać.‭
Na początek dostał rozkaz "odmulenia" laptopa Grzegorza i...‭ ‬spisał się na medal.


Grześ odkluczył drzwi i wszedł do środka.‭ Na biurku leżała‬ jakaś teczka.
Usiadł na swoim stanowisku,‭ ‬przeciągnął się i głęboko odetchnął.‭ ‬Na te kilka sekund zapomniał o Kasi‭ ‬i nieprzyjemnym poranku.

Po chwili ktoś włożył klucz do zamka.‭ ‬Zaczął kręcić w tę i z powrotem,‭ ‬dość długo.‭ ‬Wreszcie drzwi otworzyły się i do środka wszedł Arek.
-‭ ‬Zawsze zamykasz drzwi jak chcesz wejść,‭ ‬Młody‭? ‬-‭ ‬zapytał Grzegorz.
Haker zaśmiał się.
-‭ ‬Gdzie byłeś,‭ Arku? ‬-‭ ‬rzucił krótko i leniwie przełożony.
-‭ ‬Kawa się skończyła‭ ‬-‭ ‬odparł pokazując słoik rozpuszczalnej,‭ ‬który trzymał w ręce.‭ ‬-‭ ‬Zrobić panu też‭? ‬-‭ ‬zapytał.
Grzegorz kiwnął głową twierdząco i‭ rzucił okiem na‬ teczkę leżącą przed nim.
-‭ ‬Młody,‭ ‬co to jest‭? ‬Kto przyniósł tę teczkę‭?
-‭ ‬Szef.‭ ‬Nadkomisarz ją tu położył rano - odpowiedział Haker.
-‭ ‬Co w niej jest‭? C‬hodzi o coś‭? ‬-‭ ‬pytał dalej.
-‭ ‬Sprawa dotyczy zaginięć‭ ‬-‭ ‬odpowiadał ustawiając czajnik elektryczny na podstawce.
-‭ ‬Zaginięć‭? ‬Młody,‭ ‬a od kiedy my się zajmujemy poszukiwaniem dzieciaków!‭?
-‭ Nie tylko dzieciaki ostatnio znikają, szefie. Ale nie o to chodzi. ‬Okazało się,‭ ‬że najświeższe zaginięcia łączy coś ze starszymi... i to z bardzo starymi.‭ N‬awet sprzed pięćdziesięciu lat.
Woda w czajniku zaczynała syczeć.
-‭ ‬Co je łączy‭?
-‭ ‬Dom.‭ ‬A właściwie piwnica.‭ ‬Na ścianach w piwnicy widnieją nazwiska zaginionych‭ ‬ostatnio i... bardzo dawno‭ ‬-‭ ‬kontynuował Haker.
Grzegorz przysunął energicznie do siebie teczkę i zaczął przeglądać akta.

-‭ ‬Prawdopodobieństwo,‭ ‬że to przypadek jest niewielkie‭ ‬-‭ ‬stwierdził informatyk zdejmując czajnik z podstawki‭ ‬-‭ ‬Chociaż prawdopodobieństwo,‭ ‬że porywa ich jeden i ten sam człowiek też jest małe.‭ ‬Dlatego mamy tę sprawę‭ ‬-‭ ‬dodał zalewając kawę.
-‭ ‬Niech to szlag‭! ‬-‭ ‬krzyknął Grzegorz,‭ ‬kiedy ujrzał fotografie.
Zerwał się z krzesła.‭ Wepchnął‬ wszystko z powrotem do teczki i wyszedł trzaskając drzwiami.
-‭ A kawa?


Oficer ruszył prosto do laboratorium.‭ ‬Rzucił teczkę na blat biurka.
-‭ ‬Ta torebka...‭ ten‬ proszek...‭ ‬to poszlaka w tej sprawie - Oficer przybił teczkę pięścią do blatu. -‭ ‬Do tego dopnij.
Laborant rzucił okiem na dokumenty.
-‭ ‬No - spojrzał na Grzegorza. -‭ Nie można było tak od razu‭?