Powiew

[nie ma]

Z północy już ślą jesienne pocałunki.
Wciąż jescze dziewicze, nieśmiałe,
oddane ze strachem przed sierpniowym dniem;
wciąż wiatr powiewa jakby chyłkiem.

Ale już, już, jak nicią babiego lata
ziemia przyciąga krople ziębnącą grawitacją
i już chłodną minę przybiera na twarz
i wdzięczy się do lustra słotnych chmur.

I już liście na drzewach anemicznie bledną,
by spłonąć rumieńcem w przedśmiertnej malignie,
ostatnie tchnienie wydać i w ostatniej misji
stworzyć wokół kobierzec szeleszczących zwłok.

Tak rozpoczną się jesienne zaduszki:
wśród pomników z obnażonych ramion drzew.
Przez długie miesiące przemykać jak duch
będzie jesień, ze smętem na bez-twarzy.

[Karmenka]

Interesujący wiersz, nie wzbudza we mnie przyjemnych uczuć, ale są to ciekawe uczucia...

[kaja-maja28]

bardzo ładny "powiew"
chyba już każdy o tym myśli
Wiersz mi się podoba
Pozdrawiam milutko