Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Limeryk nr 223 - muzyczny


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Choć wygląda na łamagę
Berta rok ćwiczy Krav Magę
i w ramach treningu
gdy jest na dopingu
bije swoją ciotkę Agę

Dyrygenta Berta kocha
i po nocach często szlocha
gdy on dyryguje
wszystko w niej wibruje
trzęsie się jak stara locha.

Opublikowano

Nie ma już ruin i nie ma Gnojnej,
lecz jest na Celnej piwnica,
nad którą zaraz po II wojnie
wyrosła kamienica.
Pod kamienicą,
w owej piwnicy
leży Berta Grubaska,
ale nikt nie wie,
że to badziewie
znów może wszystko roztrzaskać.
I mam dylemat,
bo mi ów temat
sprzedał pewien woźnica,
który za Bertę dał kasy stertę,
choć to nie jego piwnica.

Opublikowano

A to ci historia,
tylko czy prawdziwa
bo klan sałaciarzy
bardzo często kiwa.

Siedzi on na koźle
łypie na zad konia
bo przecież swojego
nie może mieć w dłoniach.

Ależ ileż można
na dupę się gapić
więc i sałaciarzy
zaczyna coś trapić.

A to coś to nuda
i zobojętnienie,
urządzają wtedy
sobie przedstawienie.

Trafi się pasażer
no to mu trajlują
historyjki, które
sami produkują.

Opublikowano

W czasie wojny mój rodzony
dziadek był sałatą.
A historię tę mi mówił
mój rodzony tato.
Zna ją również syn mój, który
sprzeda ją swym dzieciom
i w ten sposób owej bajki
znajdą wersję trzecią.

Tylko tak się zastanawiam
skądże Ty ją znasz?
Może dziadek i w Szczecinie
był chabetą...
kurza twarz!!!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Muszę sobie powspominać
bo to bardzo dawne dzieje
a z pamięcią już nietęgo
kiedy człowiek się starzeje.

Wiem, że jeszcze jako dzieciak
na koloniach, pl. Trzech Krzyży
na postoju dwie dorożki,
w jednej z nich woźnica ryży.

On to pewnie opowiadał
a ja mocno zasłuchany
przyswoiłem tę historię
- lecz czy nabrał mnie skubany?

Mówią rudy to fałszywy
ale ten był jakiś inny
i tak pięknie opowiadał,
klimat czuło się rodzinny.
Opublikowano

No niestety, mój dziadunio
już w Powstaniu był wyłysiał.
A więc ryżo-wredny furman
tę historię gdzieś zasłyszał.

Zresztą dziadek tylko w wojnę
z braku laku tak "sałacił",
bo zajęcie to spokojne
było (w miarę), a brak pracy.

Lecz, jak widać już zagadka
prawie nam się wyjaśniła,
prawie... bowiem dziś sąsiadka...
całą mi ją powtórzyła.

Opublikowano

Linia poseł - żona posła
i tak sprawa się rozniosła
aż do magla bo tam przecie
chyba jest największy przeciek.

Zaś w sejmowych kuluarach
facet w ciemnych okularach
choć ma język postrzępiony
rozpowiada na wsie strony.

Poliszynel w kącie siedzi
podparł głowę i się biedzi,
że za sprawą pewnie czarta
tajemnica jest wydarta.

A do tego spowszedniała
przez co sens swój postradała
że imienia nie użyczy
on już takiej tajemnicy.

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedyś położysz się do łóżka,  Gdy dzień już zmyje z twarzy znaki,  A czas – jak złodziej – w mroku słówka  Szepnie: „To już, przetasuj karty”.   Nie lęk przed jutrem Cię ogarnie,  Lecz to, co było – zapomniane,  Zrozumiesz nagle, w ciszy żarnej,  Że życie – tylko ślad na ścianie.   Myślałaś dotąd, że masz czas,  Że wszystko wróci, jak po burzy.  Lecz przyjdzie dzień, gdy w lustrze – twarz,  Która cię z głębi siebie zburzy.     Zobaczysz dziecko w sobie – lęk,  Zbyt kruche słowo, śmiech zbyt krótki.  A świat – jak liść – uniesie pręd,  Zanim odczujesz ciężar skutków.    Bo wszyscy myślą, że są trwalsi  Niż cień, niż proch, niż czas co pęka,  A przecież w głowie tej dorosłej  Wciąż dziecko przed snem bajki czeka.    Zrozumiesz wtedy – w ciszy nocy –  Że każda miłość też przemija,  I nie ma raju w ludzkiej mocy,  Choć serce wciąż go sobie wmawia.   A jednak warto – mimo strat –  Zachować ciepło w pustej dłoni,  Bo każda miłość zostawia ślad,  Choć nie powtarza się – w nikłej toni.  
    • nie lubi chwil które smucą woli weselsze bo są miłe ale zdarzają się dni  które smutkiem częstują uśmiech z nim przegrywa   ale nie martwi się tym bo wie ze smutek to nie wieczność to tylko słabszy moment życia który mu się przytrafił mimo że tego nie chciał
    • @Robert Witold Gorzkowski  to prawda. Nie znałam Jej bliżej- gdzieś tam zetknęłam się pobieżnie oczywiście- ale dokładniej to w ubiegłym roku- po wręczeniu  Nike dla Urszuli Kozioł. "Raptularz" jest piękny- jak można tak cicho odchodzić.   I teraz do Ciebie Robert. Bardzo cenię skromność.  To jest bardzo piękna cecha. Wiem, tu na forum jest ktoś kto zaraz da po łapkach- tak na wszelki wypadek by za bardzo fajnie się nie poczuć. Ciebie zapamiętam całe moje życie- a wiersz o Krzyżu podziurawionym sumieniem niosę w sercu. Nie masz powodu by czuć się gorszym.   @Robert Witold Gorzkowski  jeśli chcesz to możesz A kiebi" albo któryś
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mo so...Mo so... Zawsze wchodzisz w nie swoje buty? Zawsze tak miałeś?
    • Każdy z nas ma swoich ulubionych poetów, których w młodości się czytało i być może którzy wpłynęli na to, że z uporem maniaka siedzimy na tak niepopularnych w społeczeństwie portalach poezji. Jest to ograniczona liczba osób, ale pozytywnie zakręcona i trochę nie do końca twardo stąpająca po ziemi, czy dbająca o swoją twórczość. Dlatego powinniśmy odrzucić waśnie i pielęgnować w nas to co najpiękniejsze, abyśmy zachowali nasz piękny język wraz z dialektami dla pokoleń. Ja dodatkowo jeszcze mam takiego konika że i tych najmniej znanych poetów i tych noblistów zbieram wiersze i listy w oryginałach lubię ich mieć tak na półce jak i w sercu w smutnych chwilach pod ręką. Mam też osobistą prośbę jak ktoś chciałby mi swój wiersz napisany od ręki ze swoim podpisem ofiarować chętnie włączyłbym do swoich zbiorów oczywiście ja się odwdzięczę tomikiem moich bazgroł które kiedyś Maria Szafran mi wydała choć nie jest to poezja najwyższych lotów, ale zawsze miła pamiątka. przepraszam Aniu za to moje osobiste wtrącenie ale Ciebie pierwszą chciałbym poprosić o taką pamiątkę. Pewnie kiedyś moje zbiory trafią do muzeum i dla tych których to nie przeraża będzie miłym akcentem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...