Trwoga, czyli reakcja.

[Krzysztof Adam Meler]

O Trwogo! Ty piszesz jak poeta,
któremu serce miarką zastąpili.
Rymu żałuje liryczna pipeta,
na oryginalność się probówka sili.

O Trwogo! Żadnej w Tobie siły,
która by serce wyciągnęła moje
z ciepłej posady, zbyt logicznej chwili,
czasem kierując i myśleniem moim.

Trwogo komiczna! Jesteś Ty kobietą,
która się wstydzi własnej kobiecości.
Poezją tryśniesz, jeśli włożę żeton
w niszę twórczości…

Zmiłuj się, Trwogo, i wróć mi nadzieję,
że słowa piękno w twych żyłach popłynie,
że czar talentu już nie spowszednieje,
a za to Piękno jeszcze kiedyś zginę!

[Jacek_Suchowicz]

O Trwogo! Pełna inwencji lirycznej
wyjdź w pierwszej strofie z pracowni chemicznej
Dalej zatrważaj i przypraw o dreszcze
Nie giń za Piękno - żyj i pisz nam wiersze!!!

:)))