Wrześnie

[Madonna]

Wrześnie słowem ozdobione jak panna, co idzie polami
Wrześnie tak płoną jak świeca nocą na komodzie
Wrześnie tęsknotą oblane
Radością oszalałe
Ospale idą przed siebie
Łzami zdobione

Wrześnie i krzaki róż
Wrześnie i tulipany
Czerwone i czarne jak gwiazd cienie
Przysięgę składają
Wieczności bram pytają
Wrześnie przepasane czerwoną wstążką żałości
Wrześnie i płacz
Wiersze i wrzesień w oddali zapewne chowają ten sam strach
Tajemnica ich tkwi w ich szczęściu, choć czarną szatą grozy zakryte

Wrześnie madonnami
Ich gesty słowami
Jak płomień migoce jak nadzieja, co drzwi zamyka?
Gdzieś w cień serca umyka i nie ma jej

Witaj człowiecze!
śpiewają i słowo zrzucają
Wrześnie i płacz człowieka samotnego
Staruszka, co od lat swej miłości szuka, bo odeszła tam daleko

Wrześnie i ja
Choć nie porównanym dniem się staję
żyć się odechciewa
Wrześnie i ja



Wrześnie słowem ozdobione jak panna, co idzie polami
Wrześnie tak płoną jak świeca nocą na komodzie
Wrześnie tęsknotą oblane
Radością oszalałe
Ospale idą przed siebie
Łzami zdobione

[Madonna]

Mała poprawka wiersz ten powinien na Wrzesień powstać ale tak jakoś mi się napisało!!