Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

panie er, wie pan co to hipertekst?
bo ja już się gubię!
podobno pan uczony, ja nie do-

wie pan, zabawnie jest czytać
o cyberprzestrzeni z książek
tak beznadziejnie realnych

w domu - kaligrafia arialowa
tutaj - długopis, kartka, biblioteka
to chyba bardziej z pana czasów?

słyszałam, że buduje pan drogi
w gabinecie na kartce
nie ma asfaltu. a siła sprawcza?

chyba odeszłam od tematu. ostatnio
trudno mi nie pozwalać sobie na zbyt wiele.
wie pan, panie er, przywiązanie smyczy
do własnej nogi nie pomaga, raczej
pociąga.

Opublikowano

wydaje mi się, że można ten temat poruszyć ciekawiej.niestety nie podam jakiś konstrktywnych sposobów w jaki można sprawić aby utwór był lepszy bo po prostu nie wiem.temat jest poruszany już wielokrotnie nawet na tym forum i ujęcie go w takim wydaniu, po raz kolejny pozostawia taki neismak, że to już BYŁO.cyberprzestrzeń,kaligrafia arial to mi się wydaje takei jakbyś no nie wiem szarpała temat po powierzchni,wiersz jakby się ślizga nie sięga i nie uderza w to co rzeczywiście z tego wynika, że dziś jest tak a nie inaczej.rozmija się z sednem sprawy.nie mogę zarzucić, że to gniot, ale czytając Ciebie wcześniej Anko zostawiam =3.
pozdr/Aga

Opublikowano

ale to nie jest wiersz o tym jak jest teraz...zupełnie nie miało być o tym, że teraz jest cyfrowo, moze tak wyszło. to list, który jest właściwie autentyczny:D heh, luźne przemyślenia tak naprawdę i kontekst do życia peela. raczej miało być powierzchownie. ja tu nie chciałam przekazywać niewiadomoczego...raczej właśnie tę powierzchoność, która mi na codzien towarzyszy:)
pozdrawiam

Opublikowano

Ja z czystej zazdrości postanowiłem omijać wiersze zjazdowe, tutaj jednak jest trochę co innego. - a co do treści, odpowiem po POP-ie, zobaczym, jak tam Stefan sobie radzi i co On wszystko na to :)
Ale rzeczywiście - fajny jak najbardziej.
Pozdrawiam.

Opublikowano

:))))
no bo ten wiersz nie jest już Gołuchowski- mnie sie spodobało pisanie do pana er...:)))) no wiem, że podkradam czyjś pomysł, ale mnie by było miło gdyby ktoś porzyczał zamysł ode mnie:)))))

buziaki dla was:))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...