Oda do Szczerości

[Tomasz roman]

to duchem jest,kto wielbi ciało,kto pośredni stoi

Wołam wam!Od mej szarej odejdzcie doli

jej treśc niekażdego uwielbi urokiem

Wołam więc!Odejdzcie wzrokiem!

Stwory rozmaite w niej przesiadują

Lubo im się widzie'tak ja im widzę

Ja im wtóruję

"Ja ich nienawidzę





Jako bóg przez chwilę bywałem

kędy dróżki prowadziły-tam chadzałem

Kędy malowidał nie spostrzegełem na słońcach

Mawiałem o szczerych końcach




Szczerości!tobie zawsze byłem miły

więc i ty bądz mi

chroń ciało od mogiły

ducha czyśccem przyciągni



Ogrom pracy przed mym obliczem

w ogrodzie,w sadzie

i przed zniczem

gwarzyć muszę!Gwarem

Z bogiem i przed jego biczem

klękać ! Na księżyc nocny wstawać duchem

wsłuchiwać"Obyjakim uchem!


Szczerości!Tobie sam wszechświat nierówny

dojrzewasz jako pacholę w rozumie

Jesteś bardzo prawdomówny

równe jest szczęsciu twe imię



Świt niczym jażący się ostatek ciemności

dzieli się swym pokłonem

dba tobie o każdym

zamgleniu jasnośc

Walezny Woj to twój syn-pokochałaś go

ramieniem żadkim go obrałaś

przeto on-jego grom-to twoj dom

Sama się o niego postarałaś


I wiesz co ci powiem Szczerosći

Wyśpiewam ci,wyrzucę,wykocham

Akt miłości
Jam cię kocham-Szczerości!