bez tytułu

[nie ma]

W biało-szpitalny parapet
uderzają srebrem błyszczące krople
ulewy, nierytmicznie
w krok mojego ociężałego serca.
Jak w lustrze tafelki moich
łez - czy to jak płaczę nad światem
czy to świat nade mną płacze?
W tych kroplach słodko-słonych,
z deszczowych oczu spadłych,
milion podobizn moich, niewiarygodnie
bliźniaczo podobnych.
Milion razy siebie widzę,
twarze nieznanych przyjaciół,
niespisane wiersze,
niewygrane nuty,
walizki na kocich łbach,
a w nich nieubrane sukienki.
Niewybrzmiany jeszcze śmiech słyszę,
perlistszy od tych podniebnych łez.
Wtem poła kitla białego
dobrotliwym gestem jak skrzydło
lustereczka te maleńkie pokryło.
Choć z nadzieją leczyć miało -
- zabiło - i patrzę
jak milion mnie wtapia się
w ten plastikowy grób,
by zaistnieć
po drugiej stronie powierzchni.
Tym zwierciadłem marzeń
zadano kres, niechcący wprawdzie,
lecz boleśnie, zwiastując suszę.
Trudno mi je potem będzie
wydobyć z tej białej otchłani.
A w oku jedno jeszcze marzenie
zostało, nie do starcia
i nie do spełnienia:
zatrzymać śmiertelny czas.