wiersze pisane moją skrzywioną stalówką

[piotr640924]

MANDALA

rzekła w tobie ja,
to jak proroczy sen,
nad skałą mgła,
nad nią widzę Twój cień,
znów ciepło mi,
tli się ognisty pył....

Twoja twarz harmonią jest,
patrzę wciąż,
to mandali mej sens,
co dzień bram,
widnokresu mych miejsc,
siegam ja,
Ty mandala i sens

długość mych chwil,
na arkuszu Twój rys,
wciąż ręka drży,
czy to życie ma sens,
brzeg wielkich fal,
mówi do mnie - mnie weź.....

Twoja twarz harmonią jest,
patrzę wciąż,
to mandali mej sens,
co dzień bram,
widnokresu mych miejsc,
sięgam ja,
to mandala i sens.

[M._Krzywak]

O ile się dobrze orientuje w sensie odczytu mandali (czyli jej powtarzalności, rytmu - przyznam, że wiersz całkiem trafia w te założenia.
A treść - czemu nie?
Ja na tak.
Pozdrawiam

PS - "nad nią widzę Twój cień," - bez "Twój" byłoby w tym miejscu bardziej rytmicznie, przynajmniej takie mam wrażenie.