Pierwszy Dzień Wiecznej Radości Urszuli Kochanowskiej

[mała pisarka]

Jak mały aniołek
mam skrzydełka przyczepione,
Ale nie takie zwykłe, zwyczajnie
do pleców przyklejone.
Te skrzydełka dał mi Pan Bóg
gdy przekroczyłam dzisiaj nieba próg,
I tak zaczął do mnie mówić miłościwy Bóg:

„Urszulo najmilsza,
przez wszystkich ukochana.
Nie bój się, podejdź do Stwórcy swego,
Ojca, Pana.
Od dziś szczęśliwa będziesz na wieki,
a te dwa skrzydełka małe dostajesz,
Byś nie bała się już wcale.
Tu czeka Cię spokój, radość i harmonia.
Spójrz, to twoja babcia wyciąga
ku Tobie ramiona.
Idź już do niej, a te dwa skrzydełka,
niech dodadzą Ci sił
Jak u małego wróbelka.”

Podziękowałam pięknie i trzymając
podarunek w rękach,
Pobiegłam do babci
w bielutkich pantofelkach.
Od tej pory razem wędrujemy
po cudownym nieba błękicie.
Tak pięknie zaczęło się moje drugie życie.
Spoglądam jeszcze na tatę
czy może tworzy i pisze,
Ale widać tylko łzy na serca jego szczycie.
Niech się nie martwi mój tatuś ukochany,
Wkrótce znów się tutaj razem spotkamy.

[Szugar]

Kochanowski by się wzruszył, lecz zbyt dużo w tych słowach jego zbyt mało Ciebie;) Pozdrawiam

[mała pisarka]

Bo ten wiersz pisałam na zadanie domowe, może dlatego:) ale cieszę się, że sądzisz, że jemu by się spodobał. Natępnym razem postaram się napisac lepiej. Pozdrawiam:)