Cisza

[Eustachy Sceptykiewicz]

Posłuchaj ciszy,
Tak pięknie brzmi.
Spokój błogi,
Zapomnienie,
Fal szum,
Ptaków śpiew,
Świerszczy brzęczenie,
Wiatru delikatny powiew.
Krople wody zefirkiem niesione
Czule gładzą twarz.
Aksamitny piasek nie przeszkadza wcale.
Jest jak pościel miękka, jedwabista.
Subtelny słońca promień,
Muska pieszczotliwie skórę.
Wsłuchaj się w ten szmer powietrza,
Zacisznie dookoła, spokój nas otacza.
Obok drepcze mrówka,
Mewa skrzeczy,
Komarzyca kąsa.
Drzewa nieruchome, dumne i potężne.
Niepozorne mienią się w koronie
Listki zielone i pąki czerwone.
Sięgnąć ich nie zdołasz, może to i lepiej.
Bez rozgłosu dookoła bzyczy pszczoła.
Wzlecieć w górę niczym ptak,
Poczuć wolność, o tak!
Podziwiać bezkresne krajobrazy,
Przyrodą zachwycać się, słuchać jej,
Bo tak wiele mówi nam.
Lekkość, świeżość, bliskość ta
Satysfakcje powoduje oraz
Chwilę zadumania tak konieczną przecież.
Tulipany i krokusy wyszły już z ukrycia,
Krople rosy zdobią je,
I wzmagają wonny zapach życia.
W noc bezchmurną, w oddali jak ziarenka piasku
kropki małe świecą, tak daleko są a,
Księżyc jest tak blisko.
Posąg nieprzystępny wzbudza rozrzewnienie,
Być tam i poczuć przez chwilkę wyzwolenie.
O niczym nie myśleć przez sekundę,
Umysł czysty mieć jak łza.
Marzyć możesz tylko,
Oczy przymknij a zobaczysz,
Nieba błękit, biel obłoków
I tam siebie, a szczęście i radość u boku
Posłuchaj ciszy,
Tak pięknie brzmi.