Mineło

[Gość Jowita Staropolska]

Minęło lato
Mówiłam - minie.

Jeszcze przed nocą czerwcową

Trzeba było uciekać...

Nie mam kwiatu paproci...

Jak mogłam tak długo zwlekać ?

A ona ...

Z porami roku pląsała,

Zimą zakiełkowała,

Radość obiecywała,

Wiosną rozkwitła pachnąca,

Latem się grzała od słońca.


Bo wiosna dodaje ułudy

Bo latem oczy się mruży...


Choć wiosną jeszcze pytała

Kto chmury przegoni jesienią...

Niepomna, że czas już się dłuży

W porze chłodu - zostawiona nagle, zadrżała

Nie zatrzymana, płakała, płakała...


Jak furia, miast mgiełką słodyczy,

Jak wariat – bądź ze mną krzyczy !!!

Wyje jak noc w listopadzie,

Całuny czarne na dusze kładzie.


Nie doczekała się wrzosów

Bo nie myślała, że jesień...

Nie chciała plątać im losów,

Bo zapomniała, że wrzesień...


Wołali wstrzymaj się, czasu,

I o co tyle hałasu ?

Tu trzeba rozwagi, mądrości,

Czekaj mnie - w samotności...


Dostała porcję morałów,

I słusznie – co jej odbija !

Przecież wiadomo, w przyrodzie

Wszystko w końcu przemija...

2 września 2003

[Witold_Adam_Rosołowski]

Jowito - tyle tego, że objąć okiem i ... jedno tylko - taka moja mała sugestia - w przyrodzie nic nie ginie - zna sz to pewnie - zmienia tylko swego właściciela - przepraszam żem się wtrącił

pozdrówko W_A_R