Jednak

[JACEK KAWECKI]

Wychodzisz pospiesznie, okazjonalnie. Milczenie, z jakim
twarz rozpełzła przeraża w samej swej wiarygodności.
Otwarte wargi legalnie drżą. Pozbawiona balastu
balansujesz w międzyczasie uprawiając elementy jogi.

Zamiast udawać kogoś zupełnie innego, udajesz sama
siebie. Różane obicie skóry prowokuje zapachem.
Wertykalna postawa ciała dodaje ci siedem lat i ani
grama więcej urody. Zacierając ślady, zalepiając plastrem

niedoskonałości, patrząc pod słońce jak ćwiartka arbuza
upada na ziemię, wkładając pod sukienkę lepkie dłonie
czujesz drapanie w gardle, słyszysz głuchy ton telefonu.

Rzęsa opadająca na policzek oferuje o wiele więcej
widoków niż pocztówka zagubiona w biurze rzeczy zagubionych.