Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

album

Tomasz H
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/58115-album/

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz H

Tomasz H

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

kiedyś gdy mnie tęsknota znajdzie
prosząc do tańca i obiecując
za jeden krok wspólny spełnienie marzeń
zamknę się w domu i przygotuję
wspaniałą kolację, zaproszę ogień
świecom też ciepła noc się należy
z głośnika popłynie cichutko melodia
raz jeszcze postaram się dawne przeżyć

dłonią wygonię z albumu kurz
by blaskiem słońca ożyły obrazy
tam przecież są ludzie
lecz przecież od czego mam wyobraźnię

ile Was w myślach tyle kielichów
napełnię winem. toasty wznoście.
na fotografii ktoś tuli dziewczynę
a tam znów razem stoją moście

kolejna strona to chwile z plaży
ktoś podniósł rękę by się wyróżnić
ilu tu ludzi tyle jest marzeń
pani w bikini zagrywa modelkę

odwrócę kartkę, ludzie w mundurach
przystojny facet. o kurcze, to tata
dziadek przy koniu i wujek w górach
szkoda że życie nie dało mi brata

chrzty, śluby i pożegnania
kinematograf rozszalał się w głowie
tu siostra w tańcu smutek wygania
a tam się właśnie urodził człowiek

skończył się świecy życiodajny wosk
i pewnie ktoś chwili zrobił ujecie
szkicując obraz radości lub trosk
ja przecież też będę kiedyś zdjęciem

17.04.2007

zak stanisława

zak stanisława

Opublikowano
Opublikowano

skończył się świecy życiodajny wosk
i pewnie ktoś chwili zrobił ujecie
szkicując obraz radości lub trosk
ja przecież też będę kiedyś zdjęciem

a jeszcze nie jesteś?:):):

ile Was w myślach tyle kielichów
napełnię winem. toasty wznoście.
na fotografii ktoś tuli dziewczynę
a tam znów razem stoją NA moście

podoba mi się takie spojrzenie przez obiektyw zapamiętania.

pozdr ES

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/58115-album/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Starzec
      Przemyt

      Przez Starzec · Opublikowano

      @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Perpetuum

      Przez Starzec · Opublikowano

      gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Wędrowiec.1984
      anyżowo

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...