Piękno moje

[Janusz]

Pięknem zwie się piękno samo.
Ludzie nadają pięknu piękne miano.
Pięknem się od zawsze zachwycano.
Piękno- to piękno co rano.

Więc jak mam ciebie zwać?
Wymyśl coś,
wpatrzona każdej jutrzenki,
w piękna arkana,
gdy stajesz przed lustrem,
już nie sama.......
Taka obojętna, a jednak kochana.

Ale........

Wraz z nadchodzącym mrokiem,
moim cichym krokiem,
przejmujesz się jednak
pełnym piękna wzrokiem
dostrzegasz pośród nocy,
że światłem są jedynie nasze oczy
wpatrzone w siebie
i to nas jednoczy.

Serce dudni niczym tabun koni,
Krew uderza nagłym pchnięta szalem
W umysł- pamięć mą widok twego ciała przesłoni,
Widzisz jakie to proste? Tego oczekiwałem.
Gdy w jednej spoczywamy toni.

Więc......

Szczęściem zwie sie piękno samo
My nadajemy pięknu piękne miano
Naszym pięknem się zachwycamy
co rano.

[dorota komar]

Byc moze to nie bedzie komentarz do tego wiersza, ale zadalam ci kilka dni temu pytanie na poczte do dzisiaj nie mam odpowiedzi....badz laskaw odpowiedziec....pozdrawiam