Stacja II

[Albert Rieger]

poprowadzony pustym korytarzem
nie pusta ulica gotowa stała
puste bezwiednie pełzające twarze
nie pusta ulica przesłoniła pałac

pierwszy pręg na plecach otworzył bramę
wyrzucił schowane marzenia o sławie
przegraną walkę o pradziadka spadek
pręg drugi jak zima śniegi białe kładzie

wśród takich pręgów miliony błysnęły
załkała wdowa niewierząca w miłość
upadł z klejnotów posklejany grzebyk
na końcu dom wymyślony krzywo

na liche ramiona położyli życie
grom miliardów ludzi ugięte kolana
to nie olbrzym Atlas z mitologii przyszedł
to modny stolarz tuz pod światem stanął

objął przeznaczenie zwane także wolą
nie patrzył na krwią osłodzone pręgi
nie patrzył że oczy od upału bolą
i wzniósł dwie cudownie skrzyżowane belki