Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
29 Wrzesień 2003 r., godzina 19:30



Od kiedy tylko pamiętam szpitalne korytarze napawały mnie strachem. Uświadamiały mi, że kiedyś zostanę sam, że przyjdzie mi umierać z myślą, że szczęścia nie ma, że to tylko wytwór ludzkiej wyobraźni. Bo niby jak nazwać coś, czego nigdy nie mogliśmy dotknąć?
Coś, czego nigdy tak naprawdę nie widzieliśmy.
Kiedyś wierzyłem w nadejście tego cudownego dnia. Dnia, w którym wszystko się odmienia. Dnia, w którym całe zło świata zaczyna być obojętne, a każdy chłodny powiew wiatru staje się tylko nieistotnym szczegółem. Pamiętam jak dziś, każdego ranka wstawałem
z lóżka wmawiając sobie, że nadeszła właśnie ta chwila. Chwila duchowego uniesienia.
W końcu nadeszła – upragnione od dawna katharsis, duchowe oczyszczenie pociągające
za sobą falę negatywnych emocji. Próba wiary i moment przeogromnej słabości.
Nie myślałem o „wczoraj”, nie przejmowałem się „jutro”, było tylko teraz, tylko ja.
Egoizm przemówił, bo jak inaczej mógłbym to nazwać? Nijak, bo pustka w głowie była ogromna. Wszystkie myśli i słowa odeszły w zapomnienie, a ja pisałem list.
Biała kartka, a na niej moje łzy. Tylko tyle miałem do powiedzenia, tylko tyle chciałem
po sobie zostawić, nic więcej, żadnych pomników, żadnych po mnie wspomnień.
Każdy kiedyś umrze, może dziś, może jutro, a może za dwadzieścia długich lat.
Ja chciałem umrzeć właśnie wtedy, skoczyć w wir zakurzonych kartek i ostatni raz zatańczyć ze śmiercią flamenco. Na płatkach białych róż chciałem - i tańczyłem, przez chwilę, by zaraz po tym spojrzeć prawdzie w oczy. Nic nie dzieje się bez przyczyny i nic nie zostaje bez echa, pamiętam jak dziś…




19 Marzec 2007 r., godzina 01:03



Pamiętam jak dziś, księżyc zakrywały gęste chmury, a krople deszczu powolnie spływały po tafli zabrudzonego szkła. W takich chwilach zwątpienie nie odstępowało mnie na krok. Toczyłem w sobie walkę, jakiej nigdy dotąd nie widział ten świat. Rozdarty na dwie połówki, z każdą minutą uświadamiałem sobie, że straciłem coś, o co walczyłem tak naprawdę całe życie. Walczyłem - wygrywając wszystko, wygrywałem - wszystko przegrywając. Z minuty na minutę czułem coraz większy niepokój. Niepokój ciała i mojego zniewolonego umysłu. Wszystkie, nawet najmniejsze moje paranoje powróciły tamtej nocy, by przypomnieć mi o wszystkich momentach okrutnej bezsilności.
Kochałem Ją, wielbiłem i podziwiałem. Na przekór wszystkim walczyłem o każdą chwilę spędzoną z Nią sam na sam. Wierzyłem w miłość wieczną i niezmienną. Wierzyłem w ideały i bajkowe Elfy. Wierzyłem w Nibylandię i wieczny spokój.
Ona wierzyła w życie, wierzyła w teraz, zawsze myślała o jutrze. Realistka wręcz.
Na pozór w Jej życiu nie było miejsca na jakiekolwiek fantazje, mimo to marzyła o księciu z bajki, który przyjechałby do Niej na białym rumaku i wspiąłby się na najwyższą z wież by tylko móc pozostać z Nią na wieki. Wierzyła i nadal wierzy bo pamięta. Pamięta o wszystkim.
I ja pamiętam - każdego ranka wciąż myślę o Niej i całej tej niespełnionej miłości.
Bo miłość nie może być szczęśliwa, wtedy przeradza się w przyzwyczajenie.




29 Wrzesień 2007 r., godzina 19:30



- Umieram, wiesz? Każdego dnia umieram na nowo. Nie widząc sensu, nie widząc nadziei. Brak wiary we mnie, brak chęci. Codziennie, gdy patrzę w lustro myślę: nigdy więcej. Nigdy więcej bólu, nigdy więcej kłamstw. Wolność - tam wysoko, Ja i Ona - nieosiągalny już raj.
Bo tak naprawdę nigdy mnie nie było. Bo tak naprawdę nigdy nie potrafiłem być.
Zwyczajnie uciekałem i kryłem się przed światem, bo mimo mojego na pozór silnego charakteru zawsze byłem tym samym słabym, bezsilnym człowiekiem.

- Zabierz mnie ze sobą, nie zostawiaj. Pamiętasz? Obiecałeś, przysięgałeś, że wszystko będzie trwać wiecznie, że każdego dnia słońce będzie błyszczeć, jakby już nigdy miało nie pojawić się na horyzoncie, jakby już nigdy nie mogło spojrzeć na cały ten świat. Kiedyś, gdy byłam mała chciałam być księżniczką. Ty sprawiłeś, że naprawdę nią byłam…

- Nic nie jest takie samo i nigdy już nie będzie. Pamiętam jak dziś, kiedy obiecałem sobie,
że nigdy więcej nie popełnię tego samego błędu sprzed lat, że nigdy nie ucieknę, że będę trwał mimo wszystko, że każdego dnia będę głosił światu, że warto żyć. Wszystko się zmienia, ja Ty, i Ona. Życie bez szczęścia nie jest dobre Oluś, nie jest i Ty o tym wiesz,
a mimo to ciągle żyjesz nadzieją. Podziwiam to w Tobie, podziwiam tę wolę walki, której
ja nigdy nie miałem. Może gdybym postarał się choć trochę bardziej, dziś byłoby zupełnie inaczej. Kochałem Ją, kochałem.

- Spróbuj żyć! Postaraj się ten ostatni raz! Ten ostatni raz, tak jak zawsze mi mówiłeś:
„po prostu być”.

- „Po prostu być” już nie ma. Moje ideały umarły tamtego dnia, tamtego pamiętnego dnia.
Nie ma już odwrotu, dla mnie jest już za późno, ale Ty masz jeszcze szansę, wykorzystaj ją i nie popełnij tego samego błędu, co ja. Dobranoc Przyjaciółko i do zobaczenia kiedyś…

- Dobranoc Adam, dobranoc.




Retrospekcyjne myślenie budzi lęk
jak zapach porannej kawy bez miłości…

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pierwszy był Mefalsim, nad Beit Lahija unosi się dym. "Płynny ołów, "Żelazne miecze" w Jom Kipur, znów presja bierze prym. O - jak piekło okrągłe. Kół historii obłędnych eksplozji przemocy. Gdzie jesteś Boże? I nowiem zmierzają kolumnami ludzie do Ciebie. Gdzie jesteś, czy w niebie? Jakże niezrozumiały jest dziś świat, nienawiść i żądza odwetu, od tylu lat. Gdzie jesteś Boże? Ty, który oddałeś życie z miłości do ludzi, słyszysz, czy masz za dużo spraw? Wzgórzom oliwnym ktoś mówi witam, a korona cierniowa raz po raz w słońcu zakwita.                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Co jest bełkotem ? Byłeś kiedyś w przychodni przyszpitalnej gdzie starsi ludzie czekając na lekarza leżą na posadzkach ? Nie.... A siedziałeś kiedyś na SORze z dotkliwym bólem brzucha 12 godzin ? Nie ... A widziałeś starych ludzi kupujących jabłka,  czy pomidory, czy ziemniaki, po jednej sztuce ? Nie.... A może byłeś w dmu tego przedsiębiorcy z Poznania który powiesił się na klamce bo urząd skarbowy zabrał jego dzieciom mieszkanie ? Nie...   To tylko fragment tzw. ŻYCIA.   Więc zanim coś głupiego napiszesz przebadaj się. Bo chorzy na tę chorobę nie wiedzą, że chorują. Schizophrenia hebephrenica - nie boli. Ale wymaga ostrej jazdy psychiatry. Więc idź. Ale zanim pójdziesz niech mama zrobi ci jeszcze lewatywę. Najlepiej z kawałków tęczowych cegieł. Ty baranie.           słuchaj. Po co wypisujesz tutaj teksty z poradnika agitatora ? Tylko nakręcasz różnych durni do fantazjowania.   Jest świetny portal. Napisz swój tekst gloryfikujący nasz poziom życia. A mnie daj spokój bo napiszę co naprawdę o tobie myślę.
    • @Berenika97 a w Gazie jest dramat dobry wiersz
    • @Annna2 dziękuję Aniu to jeszcze przydałoby się zamieścić jakiś podkład muzyczny wtedy Euterpe byłaby do końca usatysfakcjonowana @Alicja_Wysockadziękuję   @Berenika97dziękuję @Łukasz Jasińskidziękuję
    • @Migrena  mocne słowa. Ubożejemy i taki jest fakt
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...