Przekleństwo królów

[nie ma]

Był taki ktoś, kto swoją przyszłość znał,
przed sobą widział warkocz przyszłych lat.
On znał swój cel, swe życie w garści miał,
on czuł, że zatrzymać może w biegu świat.

On żył jak bóg, patrzył z wysokości,
pił z kielicha ludzką krew jak wino,
jadał zachłannie z rogu obfitości
i żył bezpiecznie pod swoją egidą.

Widział przed sobą czysty horyzont,
z czołem jasnym raźno patrzył w dal,
świat go otulał lekką, morską bryzą:
nieznany dotąd smutek płacz i żal.

Cóż to za strach, cóż za przerażenie-
ujrzeć nad sobą sznur gradowych chmur,
gdy w drobny mak rozpryska marzenie
i z piedestału spada przyszły król.

On wie - czekać może tylko cudu,
by ktoś usłyszał ten rozpaczy głos,
gdy żądza zemsty pała wśród ludu
i przesądzony już władcy los.