Historia z neonami w tle

[Elhana Hartnett]

W kłębach dymu po papierosach,
z oczami mętnymi od taniego wina
jesteśmy postaciami tragedii i codzienności.
Każdego dnia przeżywamy swoje
małe śmierci
i ten ciągły atak losu.
Tyle mrocznych miejsc odwiedzamy nocami,
przez butelki z procentami oglądamy swiat
i zawsze ta sama tragedia,
zawsze codzienność.
Siedzimy po nocach,
dym papierosowy przeżera nam skóry
jak kwas,
kwitnące maki gryziemy do szaleństwa,
alkohol zabija nasze mysli
i monotonia tematów bez sensu.
A potem ciałami depczemy tkaniny
z przypadkowymi chętnymi
i zasypiamy obojętnie.
Budzimy się wpół nocy,
ściany mają żałosne kolory,
utkane przez posępną pajęczycę.
Widzimy naszych towarzyszy z głowami
wspartymi o puste beczułki
na rozbitym okręcie uciekinierów,
którzy na chwilę porzucili cierpienie.
Wychodzimy nad ranem
w pomniejszonym składzie,
obok postarzałych szulerów,
między lóżkami śpiących nago dziewcząt,
przez rumowiska spustoszałych schodów.
Na zewnątrz wegetują wielcy koczownicy -
żebracy,
wydaje nam się, że na całym świecie
jest ich tylko kilku,
bo wszyscy zdają nam się mieć
takie same twarze.
Chce nam się palić,
powraca trzeźwość umysłu
i nasza rzeczywistość.
Wieczorem spotkamy się na skrzyżowaniu,
z neonami jak zwykle odpłyniemy
z naszą tragedią
w naszą codzienność.