o świcie

[marcin krüger]

ona nie ma nic, jest świtem pachnącym
bladą ciszą, z jeszcze bielszych pól;
potrzebuję trochę czasu by stojąc nad miastem,
rozkołysać most, rozpiąć tęczy łuk
i pójść drogą niewerbalnych słów,

widzieć cię taką jak dziś; tak dziecinne bywają sny
ubrane w ironię nieodzowną, konieczną,
by móc wierzyć w każdy kolejny
dzień pijanych cząstek cukru, nie sfermentowanych
bezdrożami życia,

więc idę, świeżo zmieloną chwilą, trochę na wyrost,
mówię bezgłosem, więcej i bezsilnie
do kubka porannej kawy, wtedy czytam ciebie
zmysłową, tajemniczą, nieznaną
i jest mi z tym jak z gorzką czekoladą
lecz jutro, tak mocno napnę łuk, skrzydła –
jakbyś wiedziała że kiedyś przyjdę.

[Kasia Krystkowiak]

Jedna niewłaściwa linia psuje obraz, jedno przerysowane słowo, psuje wiersz..., a żal...

[marcin krüger]

Witaj Kasiu,
sprecyzuj myśl, ciekaw jestem czy tak samo myslimy...
serdeczności

[Kasia Krystkowiak]

Witaj,
Nie jestem krytykiem, jestem tylko czytelnikiem... Poezję traktuję raczej jak muzykę,jak obraz słowem malowany... ot horacjańskie ut pictura poesis .
Tak więc to tylko moja i to jak najbardziej subiektywna opinia, na dodatek niepozbawiona pewnej dozy egoistycznej przyjemności z czytania strof, które wzruszają, poruszają ...
Myślę więc, że wersy : "dzień pijanych cząstek cukru, nie sfermentowanych ", "świeżo zmieloną chwilą ", "jest mi z tym jak z gorzką czekoladą "... nie brzmią dobrze w muzyce tego wiersza...,zakłócają “semantyczną przezroczystość ” języka , powodując pewną nadwyżkę retoryczną..., ale to tylko refleksje laika...
A o jakich frazach ( słowach ) Ty myślałeś ?
Serdeczności