Stacja Przyszłość

[marcin krüger]

Wieczorem, obcy niecierpliwie, czekałem
na peronie, śpiesznie odjeżdżały
oczy bez pamięci w coraz głębszą zanurzając się obcość,
gęstsze zapomnienie, pachnące zimą.

Padały kwiaty a może łzy, odziane w płatki
ciszy, (głos wołał daleki, skąd biegł), list nadany,
gdy nie wraca wiem, płacze żegnając, odgłosy
liter, turkot żałosnych kół, oddech znajomy.

Bieg światła, widok okien chaty, nagle minął
a w nim postaci z albumu pełnego zdjęć,
niepewność zadrżała a może to ziąb, widziałem
przyszłość, jak argonauta z nią się udałem.

[Kasia Krystkowiak]

Hm..., lekkie i jakby “nieuważne” obrazowanie odsłania jakiś naturalny, wymiar codzienności ...,
W warstwie licznych symboli odnajduję życie ludzkie , jego przemijanie, może zapomnienie, czasami alienację, ale też, a może przede wszystkim, wędrówkę pełną trudów, dążenie do celu, do spełnienia roli ..., bo " wędrówką jedną życie jest człowieka...".
Podobają mi się.., niby ulotne, pisane jakby od niechcenia słowa, a jednak nie są one wolne od napięcia, prowadzącego ku emocjonalnej ambiwalencji...Przyszłość...,
Czy odnalazłeś już swoje "złote runo'' Argonauto ?
pozdrawiam ciepło