samotni

[Lilith Yin]

I gdzieżby ta wiara miała zaistnieć
Jak nie w nas nie wierzących
Wśród porannego strachu przed porankiem
W słowach z których każde to walka
Z twoimi jeszcze nie wypowiedzianymi
Gdzieżby jak nie w naszych sercach
Skurczonych z przerażenia w łupinkę
W która nie ma jak wtłoczyć powietrza z oddechu
Jak bardzo śmieszni jesteśmy wiemy doskonale
Przełamując co chwilę opłatek naszych pocałunków
I dzieląc go miedzy dwie dalekie strony lóżka
Kto jak nie my ustroi się tak pięknie
W panikę z dotyku niepewnego bujnie wyrośniętą
I niby mieczem ostra ironia naszych niczym nie poskromionych
Bardziej odważnych niż my języków
Zdzieli przez twarz
Do pierwszej łzy