Tylko Ciche Cuda

[Alan K. R. Tomasik]

Bez kawałków dumy nie jest łatwo
, wkradać się do świadomości
, oblanej czułym dotykiem.
Przeczuwało się , może widziało
, dotykało , lecz mi ciągle było mało
, za mało na bycie kimś więcej niż marnym pyłkiem.
Nieupamiętniony na receptach
, nie wyjęty z bukowego kredensu
, staje się powoli ludzką istotą bez wyrazu.
Owszem pamiętam , mówiłem to
, gdy imbirowe zmierzchy zmrużały powieki.

Po upornej wiośnie schematów
, budzi się dylemat ze śpiączki :
"Istnieć czy nie Istnieć" ?
Zostawie to innym... ja mówię
, bez wpływu wyżej instancji:
"Przejmijmy się przyszłym pokoleniem"
, które salwy wypuści ku przestrodze.
A może wyczarują z cylindra
, syrop na kwaśne awantury
, plastry na stratosfery pełne rozkoszy
i pastylki na bogobojną pamięć.

Ah ta mijająca egzystencja...
zmusza do satysfakcji , której brakuje każdemu
, czy rajskiemu niemowlęciu
, czy wędrowcy co nigdy nie doszedł do peronu
o nazwie "Szczęście"
Urwaną kokardą trafiam w kawałek zadumy
, a ona jak stado opieszałych wygnańców z ziemi Obiecanej
, którzy nie pytają nawet o rozłąke
, pełną gerberowych pokładów pamięci.

Skrada się coś pod mosty
, nie czuć przybżeżnych chórów
, ani dziecięcej surdynacji.
Jak zwinny nabój , który nie trafia do sedna
, zachowuje się ja i pomykam
, za ręke ze spójną percepcją.
A gdy mnie brakuje
, to tylko estetyczne powietrze odpoczywa
, bo umalowane światło z kilku pędzli malarskich
,nie kładzie cech na współczesny realizm.

Nawet tęczowa aura nie świeci na kształt człowieczy
, bo kożuch z jaskrawym guzikiem założyła .
A guzik , jak guzik , nie wie co jest grane
, może przedostatnie słowa na chwalebne pożegnanie ?.
Coś chlupiącego kiwa zachodzącą nad głową aureole
, w strone upadłości Pańskiej i wlecze się
, za cierniową koroną
, przykrywając niepodobne wyrzeczenia.
Ale co tam , to tylko cuda.
To Ciche Cuda , co wracają do niepokalanej przystani
, porośniętej we wszelkie idealnosci nadstwórcze.