Oczy nieba nocy

[Lilianna Szymochnik]

Widziałem,jak czarna ciemna noc
błękitnym owinąwszy się szalem ćmy
W ciemnej poświacie gęstwiny mroku
z czarnych chmur wyszła na spacer.

I z przymrużonych okien Księżyca
mrugała ku Światu z nadiru nieba.
Miała na sobie złotawą z woalu szatę
utkaną gwiazdami złotymi diamenty.

Widziałem,ja tańczącą z polnym wiatrem
jak z radosnym uśmiechem rzucała cieniem.
Wiatr nucił melodię z porywistym gwizdem
aż grzmot piorunu przyklasnął wiwatom.

Roztańczył niebo burza czarnej nocy
upoił ulewą z nagła spadły deszcz.
W tym pijanym tańcu walcom zapomnienia
nagle powstał ranek,ze swojego snu.

Gwałtownie umilkła noc ciemnością twarzy
skryła się gdzieś,za firmamenty chmur.
Nagle wschodzące Słońce porannego świtu
rozbłysło promienną złocistą aureolą.