Linie papilarne (dzieje Agaty i Pawła) 16-ta koniec I-szej części

[adam sosna]

-Chcę się z tobą spotkać. Mam ochotę. Jestem z-d-e-c-y-d-o-w-a-n-a.
-W porządku. Jest nas dwoje.
Paweł powolutku – obawiając się o równowagę – wstawał z kanapy. Wyprostował się
osiągając wysokość stu osiemdziesięciu sześciu swoich centymetrów; podał Agacie rękę; przyjęła; nadto używając go niemal jak ściany; sunęła do pionu.
Kiedy jej się udało – parsknęła śmiechem.
On też.
-Z czego się śmiejesz? – zapytał.
-Z tego z czego ty.
-Molestujesz mnie. Nie jestem gotowy. – powiedział.
-Hola człowieku – kobiece teksty rzucasz.
-Ale z uwzględnieniem rodzaju.
Znowu się zaśmiała, ze śmiechu straciła równowagę i usiadła na kanapie. Przyciągają się – pomyślał Paweł. Stał prawie pewnie, prawie niewzruszenie wyciągając rękę, „pomocną dłoń”.
-To nieśmiałość – powiedział.
-To także chęć bycia z tobą długo, bardzo długo, do końca.
Stała bez pomocy, nagle chwiejność gdzieś odeszła.
-Musze przemyśleć usłyszane, poważnie przemyśleć. Odprowadzisz mnie?
-Jasne!
-Mam blisko ale napędziłeś mi stracha.
-Dobra, dobra. Lepiej powiedz – żyć bez ciebie nie mogę.
W przedpokoju, jak każe obyczaj, pomógł jej włożyć kurteczkę.
-Zimno ci nie będzie?
-Nie. Idziemy?
Drzwi mieszkania, drzwi windy, drzwi bloku – ruszyli milcząc w ciemność nieco rozjaśnioną ulicznymi świetlikami; prowadziła pewnie wybierając drogę nie najkrótszą ale pozbawioną przeszkód. Było pusto, spojrzał na zegarek – pierwsza. Pierwsze spotkanie, pierwsza. Zaczął zastanawiać się, czy ją podrywa? Doszedł do wniosku, że nie. Jest mu po prostu bliska, dobrze się czuje w jej zasięgu, bardzo dobrze.
-O czym myślisz? – zapytała.
-O tym, że cię lubię, o tym, że cię nie podrywam.
-Dzięki za kolację. Podrywać mnie nie musisz, też cię lubię. Rano będę cię dalej lubiła.
-Wniosek? – Nie podrywaj – będziesz lubiany.
-Tu mieszkam. Trafisz do domu?
-Trafię. Cześć! Powinienem cię pocałować jak to w realnym świecie banalnych romansów bywa, ale ja jestem niebanalny. Cześć jeszcze raz.
-Cześć.
Dopiero teraz spostrzegł, ona też spostrzegła; całą drogę trzymali się za ręce. Rozdzielenie bolało.
Szedł spokojnie, ale szybko. Jak najprędzej chciał znaleźć się w bezpieczeństwie czterech ścian. Trafił pod chroniący go dach, ale cały czas myślał o niej. Aberracja jakaś? Myśleć o kobiecie? Znał temat – z literatury, z kina. Może dać sobie spokój?
Rozwiązała problem – zadzwoniła do niego o drugiej, właściwie o drugiej trzydzieści:
-dzień bardzo dobry! Siedzisz? – sądząc z tonu pytanie było ważne.
-Siedzę.
-Sprawdzałam świeczniki i zastawę. Tak jak myślałam – są bardzo cenne; stanowią komplet. Możesz się oblizać – jesteś tak bogaty, że lecę na ciebie dla pieniędzy. Katalogowa cena...
Zakręciło mu się w głowie, gdy usłyszał kwotę.
-Wiesz. Za luksus rzeczoznawcy o takiej godzinie trzeba chyba słono zapłacić – próbował ochłonąć. Do zobaczenia dzisiaj w pracy.
-Zmień zamki w drzwiach, schowaj pistolet pod poduszkę. Wynajmij agencję ochrony mienia, nie śpij bogaty człowieku, i nie do dzisiaj – w niedzielę nie pracuję. Do poniedziałku.
Cały dzień sam? Dotąd mu to nie przeszkadzało, ba odpowiadało, ale bliżej poznawał Agatę – teraz uwierało, czuł jej brak. Zachciało mu się spać. Do przebudzenia problem z głowy, a dzień jest przeważnie weselszy od nocy. Obejrzał „salon”, kuchnię; zajrzał do zmywarki by napawać się widokiem drogocennych półmisków i talerzy – herbatę pili w szklankach. Widocznie Agata nie trafiła na filiżanki i podstawki albo było jej ich szkoda. Jutro czyli dzisiaj to z nią wyjaśni. Telefonicznie.
Spać, trzeba spać – sypialnia czeka.
Niedzielny ranek; przedzimie – paskudna pora roku na tej szerokości geograficznej. Za oknem można trafić wszystko: śnieg, deszcz, słońce, wiatr – uroda zamieszkiwania, w tym miejscu świata zwanego Ziemią.
Inne światy? Są tylko wytworem wyobraźni? Może istnieją?
A może... są wytworem?

Ranek zaczął od „profesorskiej popitki” oraz zabiegów przy nosie.
Zazdrościł tym, którzy w niedzielę chodzą do kościoła – nie są sami. On po śniadaniu ruszył z domu. Komputer, TV-kino, video, radio, książki – tradycyjne sposoby spędzania wolnego czasu nie zadowalały go. Zmienił się w ciągu wieczora. Jednego wieczora?
Mimo niezbyt sprzyjającej, jesiennej, pogody ruszył poznawać miasto, teren swego pobytu.
Nogi zaniosły go w pobliże mieszkania sekretarki. Drgnął na widok dwu figurek – dużej i małej. Z daleka wiedział bardziej niż poznawał, że to ona z Błażejem. Czy mógł poznać, skoro ich nigdy razem nie widział? Podszedł na tyle blisko, by się przywitać.
-To u pana mama była wczoraj? – Błażej przejął najwyraźniej od Agaty bezpośredniość.
-Tak.
-Bałem się, że mnie zostawi. Teraz się cieszę, że wyszła z domu. Nigdy nie wychodzi.
-Nie chciała cię zostawić.
-Pewnie zaraz się dowiem, że mama mnie kocha.
-Nie będę mówił tego, co wiesz.
Agata chrząknęła zwracając na siebie ich uwagę.
-Może zostawię panów samych? Czuję się zbędna.
-Nie! – powiedzieli zgodnie.
-Zostaję. Tobie zdaje się wypada pilnować porcelany – powiedziała.
-Złodzieje jeszcze się o niej nie zwiedzieli poza tym nie będą zadzierać z wielkim gliniarzem.
-Jutro zamówię większe biurko, żebyś się zmieścił. Raz umówiłeś się z kobietą; już zarozumialstwo w tobie rośnie.
-Kłócicie się jak piętnastoletnie małżeństwo! – Błażej najwidoczniej nie miał zamiaru milczeć.
Spojrzeli na niego.
-Skąd wiesz, jak kłóci się piętnastoletnie małżeństwo? – Agata zapragnęła być górą tego popołudnia.
-Z TV. Sam mam sześć lat jak wiesz. Takie rzeczy wiem z telewizji, książek i Internetu.
-Dzięki. – wtrącił Paweł.
-Za co – proszę pana?
-Nie umieściłeś książek na ostatnim miejscu.
-Paweł kocha książki – uśmiechnęła się.
-Lubię.
-Jaka różnica?
-Jestem krytyczny wobec nich.
-Rzucasz nimi wściekle o ścianę, jeśli ci nie podchodzą?
-Nie: czytam, odkładam, lub czytam z wysiłkiem i usiłuję zrozumieć dlaczego mi się nie podobają.
-Co nie podobało ci się ostatnio
(koniec pierwszej części)

[adam sosna]

koniec publikacji