Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Spektakl sam w sobie

JACEK KAWECKI
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

JACEK KAWECKI

JACEK KAWECKI

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

wieczorem przychodzi anioł. Rozpina skrzydła
pomiędzy łóżkiem a stołem. Stoi na palcach
w nieogarnionej bieli. Dzwoni dzwoneczkiem
na anioł pański. Marmurem zdobi oczy.

i wznosząc ręce powoli szepcze. Trzepocze
jak motyl. Napełnia do pełna kielich. Dopiero teraz
gotowy jest do aktu.

skóra mleczno gładka, nad głową aureola.
daleko pewnie mu do świętości. Widać zna się na rzeczy
schodząc coraz to niżej. Zrzucając powoli pióra.

przez moment się jeszcze waha jak Nike
z warszawskiego pomnika, lecz rozkosz nabrzmiewa
od środka przechodząc ku górze.
po wszystkim ubiera skrzydła i śpiewa.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jacek_Suchowicz
      Prawość to nie utopia

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      "zła nie czynię  mnie nie dotyczy  odwracam się od niego  pływam w zadowoleniu  widzę dobro po swojemu  zadowalam swoje ja"   czy to te słowa nie są przypadkiem objawem pychy!!! Dobro jest jedno i takie jakie On nam pokazuje w przykazaniach i objawieniach     na dzień 20 lipca "Myśli na każdy dzień' - Alicja Lenczewska:                                 " Nie płacz nigdy nad swoim cierpieniem - płacz nad swoją nędzą, niewdzięcznością i niegodnością, bo większe są niż cierpienie, które przeżywasz ...                                 Nie mogę pocieszać i obdarowywać człowieka zadowolonego z siebie, który w swym przeświadczeniu już wszystko ma. Pocieszam i obdarzam tych, którzy pragną, są złaknieni, którym nie dostaje, którzy widzą swą nędzę i niemoc"                                                                                                                                                       Świadectwo 559
    • andrew
      Matulko

      Przez andrew · Opublikowano

      @Annna2 ... I zawsze bliska choć daleka ma myśl na Ciebie cięgle czeka  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • beta_b
      Rymowanka o drodze

      Przez beta_b · Opublikowano

      @violetta trochę jestem zdziwiona, bo Twoje teksty Violu są mgnieniem motyla o szczęśliwości. Delikatne, romantyczne, zwiewne. Tak świat odbierasz, czy tak go kreujesz? Moje to ciosane kołki, jakaś kompletnie inna bajka. bb
    • violetta
      Rymowanka o drodze

      Przez violetta · Opublikowano

      Podobnie mam:)
    • Hiala
      Filiżanka życia

      Przez Hiala · Opublikowano

      Nad filiżanką herbaty, o smaku mięty i róży, swe życie człowiek przegląda,   fusami — jak z wosku — wróży. Każdy łyk to obraz, z przeszłości coś przywoła: dzieciństwo, młodość i miłość — co serce wciąż unieść zdoła. Fusy — jak ślady życia na dnie porcelanowej miski — mówią o dawnym czasie, o chwilach tak bardzo bliskich. W ciszy snują się myśli, jak para znad filiżanki, niosąc westchnienia duszy, matczynej kołysanki. Na dnie — półkole księżyca wśród fusów stygnących powoli. Noc jakby cicho szeptała: „To było… minęło, lecz boli.” Choć wróżby są ulotne i fusy kłamią czasami — to warto wziąć łyk wspomnień, które zostały z nami.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...