Zgłoś

@Annna2 Wiersz unika dramatyzmu, pokazując śmierć jako łagodny etap, który można przyjąć bez żalu i skargi. Coś jak medytacja o spokoju i akceptacji, która pozwala patrzeć na koniec życia z czułością i szacunkiem.  

@Berenika97 Też mieszkam blisko lasu ;-)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam - Droga Alicjo - nie chodzi o bezmyślność tylko o chwile - -  bez myśl                a takie się zdarzają -                                                                        Pzdr.serdecznie.

@selenuity Mój ty smutku, na co komu takie popisy? Na nic - jeśli służą tylko samouwielbieniu. Jeśli są krzykiem, który nie słucha, a błyskiem, co nie oświetla, tylko oślepia. Na coś - jeśli prowadzą do milczenia, w którym ktoś wreszcie usłyszy siebie. Albo Ciebie. Drogi Autorze, bardzo ciekawe, tylko… może mniej czerni w białości, a więcej światła w znaczeniu?

Tu słońce nigdy już nie zajdzie na niebie czerwone co przypomina barwą największą w sercu ranę samotne pola pozostaną na zawsze niezaorane na wieki będą tu stały chaty ocalałe i opuszczone krzyki kobiet którym dzieci wyrywano z łona jęki konających w mękach jak zza piekła bramy   pod podwójnym krzyżem modlitwę odmawiamy niech echo wszystko powtórzy bo macierz spalona przeklinać będzie potomków za szatańskie pokalanie w tej nieludzkiej krainie przesiąkniętej polską krwią tam gdzie porąbani siekierami twoi bracia i siostry śpią czy trawa zielona wyrośnie jeszcze na martwej polanie