Piekło

[szur szur]

odi profanum vulgus et arceo

wyobraź sobie, że rankiem stanęła w rogu łóżka,
gdy byłeś jeszcze pijany i 'pokazała ci serce, serce
wierne, obnażone od pasa w dół', a ty natychmiast
odsłoniłeś własne, bo nie cierpisz asymetrii. i nagle
zobaczyłeś, jak obracając się gwałtownie leci na ciebie
ziemia, a wszystko wokół przesadnie realne - tak bywa
kiedy się nie śpi całą noc - załóżmy, że wiem, o czym
mówię - leci z wrzaskiem podsycanym paroksyzmem
wściekłości, bo tylko ludzie, w których żyłach płynie
chamska krew mogą się tak ześwinić. to wszystko
- mignie niosąca ulgę myśl, jak Boga kocham, jesteś
tam już zbyteczny. dajesz spokój chiromancji, stukasz
jeszcze w szybę, żeby mogła zobaczyć, jak znikasz.

i jesteś wolny, więc pies ci mordę liże - załóżmy, że
sobie to wyobrażasz, i że leżysz nadal w tamtym łóżku,
które ci ktoś odstąpił, gdy byłeś jeszcze pijany i kiedy
w oświetlonej zapałką twarzy próbujesz rozpoznać własną,
widzisz znów, jak obracając się gwałtownie leci na ciebie
ziemia, a wszystko wokół przesadnie realne - tak bywa,
kiedy się nie śpi całą noc. załóżmy, że to już nie minie.