"Narodziny i Śmierć Ciszy"

[Dudek Piotr]

W ciszy, nim zagarnie nas świat
Wypuszczę myśli jak ptaki na wiatr
Oswojone, pewne swych nazw
Aby mogły odnaleźć swój raj

Z wodospadów szkarłatnych tablic
Spijają dzieci gorszych szarych krain
Cały nektar mętnych rzek pięknych chwil
Upijane obietnicami dni, których nie dostaną

Pogubiły ścieżki, na swych kometach
Dzieci księżyca i jasnych gwiazd
Zagubione, pośród próżnych spraw
Umierały pokolei, aż zapłakał Bóg

Z wodospadów szkarłatnych tablic
Spływam statkami pośród śpiewu ryb
Purpurami okryłem swoje dłonie i oczy
Nim zapomnę obrazy z wnętrza mojej głowy

I zabiłem ciszę wokół nas
Rozjaśniłem wszystkie cienie barw
Utraciłem mowę, ocaliłem czas
Zapisany nam gdzieś za karę
Zgasiłem ogień naszych świec
Zbawiłem chociaż pamięć