Wzrok

[Małgorzata Bogaczyk]

Podlegam temu patrzeniu. Przez lata go nie widziałam.
I podlegam takiemu spojrzeniu, którego dawniej nie było.
Ona już nie patrzy na mnie jakbym była jej częścią
i zaskakuje ją ten gest przy spinaniu włosów.

Moja przeszłość przygląda mi się, napomina moje własne spojrzenie.

Dziewczynka patrzy na mnie, patrzy na mnie
młody mężczyzna, który potem ma czterdzieści,
a potem pięćdziesiąt lat i nagle wygląda jak człowiek,
który zgubił wszystkie przedmioty, jakie miał w kieszeniach.
Patrzy na mnie to dziecko i patrzy na mnie inny mężczyzna,
ich wzrok się nie spotka, oni spotkają się po latach.

Idę miastem, ono rośnie i maleje w moich oczach,
ja znikam i powracam w oczach miasta.