dla Rimbauda (wiecie kto to jest?)

[zola]

w podzięce za list
panie Rimbaudzie
u mnie po staremu
ten dzień był na O
pełne ziewnięcia
i pustki
i jeździłam na karuzeli
z niemych łabędzi
krzyczących prymitywnie
w codziennej agonii
w swym zdumieniu
doskonały
a przecież wczoraj
ten dzień miał być na E
pełne półki
i zęby potwora
ugryzły szczerbiąc
bezzębny uśmiech młodości
i grzbiet wrony
na morskich falach
zdzierał pióra
pamiętam
zaczynał się na M
wznosiłam zamki
na czubku noża
ozdobionego larwami
i nicią Mojr
i góry były bliskie
i pełno było mostów
w południe był na B
wzdęty powietrzem
nieporadnie chudy
zasypiał na wietrze
śmiejąc się płaczliwie
do świńskiego łba
teraz, wieczorem
zostało tylko Z
jak przemykający wąż
między palcami
i czubek jego ogona
to klepsydra
w której nie ma czasu
jest tylko piasek
i droga kończąca się
ściętym drzewem
panie Rimbaudzie
proszę pozdrowić A
lubię jego muchy