Cienie

[MartaR]

Wracają z milczących słońca pożegnań
zwieszone twarze modlitwą ku ziemi;
zeschnąwszy w kamień łykają wrzesień,
w żal przyjaciele spływają niemi.
I brudnoszare zmierzchy – świstem
próśb kasztanowca o miękkie poduszki
w jesiennym kocu zwinięte myśli –
otwartym listem.

Więc nie odchodźmy – ukłońmy się lipom
co złotem pejzaże kreśliły najczyściej
w oczach mych wiernych niebiosom szeptały
kroplą pachnącą słaniały się cicho –
krzyczały liściem.

Jak usta twe wiosny kwitnące niosą
i przebrzmiewają w godzinie oddechów
o rynnę brzęcząc deszczu spragnione
słońcem obmyte z młodości grzechu –
tak jam bez ostoi swych snów tęskniących
tak tyś jeszcze z chlebem powszednim w dłoni
odeszły wiosny – noc wichrem przeszywa
przyścienne drgania zziębniętej skroni.