Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

perła dla wieprzy


Rekomendowane odpowiedzi

wiersz dedykowany ferajnie spod znaku POP






półjawnie
ze świadomością
świadomości braku
w bolączce
gorączce
omamach
piast w żyłach
mieszko raciobójca
castigat ridendo mores

przyrodzie łapę
strofami po pagórkach
tomiki z drzew
ew kuszenie prozą
drukiem po migdałach
kult treści
gorąc zwięzłej mowy

jawa na barykadzie
my wers w wers
(drgają częstotliwie)

perła dla wieprzy!

"czy będziesz wiedział co przeżyłeś?"
indywidualna
szerokość chrapania

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Taki rodzaj muzyki ;)
Ale w tym wypadku to Poetycki Obóz Przetrwania.

Grabarzu: jest i szerokość chrapania! szkoda że nie stała się punktem wyjścia tylko dorzucona na zasadzie balastu ;)
Pamiętasz co Adam mówił o szacunku dla słowa? Tutaj trochę go brakuje:

półjawnie
ze świadomością
świadomości braku

w bolączce
gorączce
omamach

Za dużo określeń na jedno zjawisko, rozpycha to wiersz niepotrzebnie.
Ten gorąc tu pasuje jak pięść do twarzy. Jedyna forma archaizująca lub kolokwializująca w całym utworze.

Za to podoba mi się perła dla wieprzy, przewrotna, no i owczywiście Coolt treści

Pozdrawiam ciepło i rozwijaj się nam chłopie :)
Coolt

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Drogi Coolcie, po poddaniu mnie surowej (konstruktywnej rzecz jasna) krytyce, nie mam innego wyjścia, jak wejść w małą polemikę, tym bardziej, że w przypadku niektórych słów krytyki trudno jest mi znaleźć logiczne podłoże ;> . Zatem: szerokość chrapania nie jest na końcu jako balast, ale jako pointa. Uznałem, że wyjście od takiego określenia nie byłoby najlepszym pomysłem. To metafora na tyle abstrakcyjna, że z pewnością nie zostałaby zrozumiana. A rozwijanie kwestii "szerokości chrapania" przez cały wiersz uznałem z gruntu za rozwiązanie złe. Przemyślałem sprawę i doszedłem do wniosku, że będzie to wers kończący, podsumowanie całości, kropka nad i tego o czym pisałem wcześniej. Nie chciałbym powoływać się na logikę, bardziej może na jasność przekazu. Przejście z jawy do świadomości przeżywania, wplatając wątki "obozowe" i na szerokości chrapania kończąć, wydało mi się rozwiązaniem o wiele lepszym, bo powodującym "uspójnienie" całości. Uznałem, że pisząc odwrotnie wpadłbym w lepkie rączki haosu. Dziwi mnie, że ostatni wers uznajesz za wprowadzony na siłę, bo po prostu miał się pojawić. Przecież od pierwszego wersu zaczyna się wprowadzenie do "szerokości chrapania". Każdy kolejny wers jest pewnym doprecyzowaniem metaforycznej zbitki.
Słowa nie szanuję wg Ciebie szczególnie tutaj:

półjawnie
ze świadomością
świadomości braku

w bolączce
gorączce
omamach

jak mi napiszesz konkretnie, które z użytych przeze mnie określeń odnosi się tak silnie do jednego zjawiska, że jest tylko niepotrzebnym rozpychaczem wiersza, będe wdzięczny ;>. Synonimów nie ma na pewno, a to,że słowa są z, powiedzmy, jednej siatki semantycznej nie przeszkadza chyba, bo nie jest bezcelowe - każde kolejne jest doprecyzowaniem pewnego stanu świadomości.
i na koniec kwestia gorąca - zgadzam się z Twoimi słowami Coolcie całkowicie. Pierwiastek archaizmu i kolokwializmu w jednym słowie - aluzyjność aluzyjność aluzyjność. Honorowy POP-owiec jej nie dostrzegł ;> czyzby się nie starał ? (ani wtedy, ani teraz ;p).

Pozdrawiam!

P.S Przemyślałem sprawę. W pierwszych trzech wersach rozpychaczy nie widzę, w kolejnych trzech może rzeczywiście nie sa potrzebne wszystkie słowa. Jeżeli jest tak rzeczywiście, to nie martw się, Bezet z pewnością skopie mi za to tyłek - "Przegadane grabarzu, przegadane! Kult treści!"

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

mała polemika rozlała się na jedną strone mojego ekranu :P

Warto mieć na uwadzę że wypowiadam swoje subiektywne odczucia. Nie mówię o tym jaki ten wiersz jest, bo tego nie wiem (w ogóle nie znam za wiele obiektywnych prawd :), tylko jak go odbieram.
A jasność odbioru jest umowna, indywidualna. Ja nie widzę by z całego wiersza wynikała szerokość chrapania, może dlatego że inaczej ją rozumiem. W każdym razie spróbuję się przyjrzeć ponownie :) chociaż jak widać ślepnę na starość, bo tej aluzji też nie dostrzegłem.

gorączka częstokroć wiąże się z bolączką, a i nie rzadko wywołuje omamy. To tutaj tego szacunku do słowa najmniej.

Wiersz jest ciekawie zbudowany, sylwicznie niemal. Przez to robi wrażenie niespójnego: mamy i wyliczenia i metamekstowy komentarz i cytat i interpunkcje, która pojawia się w dwóch miejscach, a przez cały wiersz jej brak. Może to być zarówno plus, jak i minus. Ja wartościować nie zamierzam :)

Pozdrawiam ciepło
C.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tak, trochę się zagalopowałem. Wiesz jak to jest, zaangażujesz się w dyskusję, napiszesz dwa zdania, patrzysz, a tu strona cała ;] .
"A jasność odbioru jest umowna, indywidualna" - to dla mnie, w uproszczeniu, szerokość chrapania, cytując Ciebie, co ciekawe ;>
Zgadzam się co do miejsca, gdzie szacunku do słowa najmniej, z resztą napisałem to już w poprzednim komentarzu.
Interpunkcji w miejsach, w których występuje, trudno było uniknąć (może prócz nawiasu, ale był mi potrzebny, bo to też aluzja... hmm... demaskuję się za bardzo :>)
Nie wiem, czy wiersz nie jest spójny. Chciałem, żeby logicznie był w porządku, ale zgrzytał, żeby nie czytało się go płynnie, z przyczyn jasnych chyba, a jak nie jasnych, to ciekawiej.
Zrób mi przyjemność i zacznij nosić sie z zamiarem wartościowania, z resztą w pierwszym komentarzu już to zrobiłeś. Mam nadzieję, że moja poprzednia odpowiedź nie zniechęciła Cię do dalszej krytyki. O to przecież chodzi!



Prędzej lepiejowaty 4 Coolt:


prędzej słowem pobiję
prędzej wierszem dobiję
prędzej dystychem zmyję
niż rzucę się na szyję

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeszcze słowo do pierwszych komentarzy. Dariuszu : niech czytelnik
dogorywa - bardzo mi się to podoba.
A co do wcześniejszych - ja supełki zawiązuje, nie rozwiązuje, bo musialbym rozwiązywać te, które sam zawiązałem, a to, przyznacie, pozbawione sensu. Chcecie wprost, czytajcie wprost.
Pozdrawiam oschle.




żartowałem, wesoło

p.s trzeba było jechac ;>

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Najdroższy Kamilu, radzę popracować nad:
a) cierpliwością (ponoć cnota)
b) znajomością nurtów w sztuce


Zdaję sobie sprawę, że wiersz może nie być zrozumiały na wszystkich płaszczyznach, ale coś chyba można z niego wykrzesać. Jestem złośliwy z natury, nie z powodu natury Twojego, Kamilu, komentarza. Moc całusów.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

E tam, treść prosta jak trzonek od łopaty i widać wprawną rękę doświadczonego grabarza. ;)
Wiersz dynamiczny, czuć świeże emocje, ale i jakąś nerwowość, napięcie (może "nakręcenie").
Treść skoncentrowana, upchnęta (ech te ciasne, drewniane pudła;) tyle że nie ma tu niczego specjalnie odkrywczego. Wiersz mógł napisać nawet ktoś, kogo na POPie nie było: przyroda, poezja, tomiki, ewy i migdały, zabawa i kołnierze, za które się nie wylewa.
No fajny, ujdzie w tłoku.
Pozdrawiam
:-)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tłoku nie było, ale odkryliśmy na zlocie parę Ameryk. A one spowodowały, że ktoś kogo nie było, nie mógłby tego napisać. Fanaberka napisała konkretnie, celnie i zbyt pragmatcznie. Widocznie żadna z Niej artystka. Zmuszony jestem zgłosić władzom portalu złamanie regulaminu serwisu.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Święte słowa, a pan Kamil - z nerwów chyba. Nie zna a wie. buhahaha.. :) A. Całuski!

ja bym ten twór spuścił z nurtem rzeki, tak to ja Kamilson Brodaty z Ciemnogrodu proszę mi go przełożyć z jężyka polskięgo na język polski, to może nie użyję moich topornych słów, a pan zakopie to niemiłe wrażenie, i co to jest POP ? smile.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jestem uważny Fanaberko, trumien nie obijam. W ramach zadośćuczynienia za tamten toporny żart, proponuję 20 % zniżki na moje usługi. Dodatkowo kupię wieniec z własnej kieszeni i skrobnę na prędce urocze epitafium. Ale na to oczywiście jeszcze czas. Konkrety omówimy później, w razie czego - jestem elastyczny.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tyle tu korytarzy, arteryjek, bocznych odnóg, że naprawdę można zabłądzić na śmierć, skonać z głodu i pragnienia w zapajęczynionej i spowitej kurzem alejczynie, po której nie szedł nikt od czasów Mieszka I Plątonogiego. mimo wszystko – podjęłaś ryzyko. im dłużej przemierzasz labirynty korytarzy, tym gmach zdaje się (pozornie?) maleć, okazuje się bardziej przytulny i niehorrorystyczny. dotąd siwe ściany nabierają pastelowych barw, plafoniery świecą jaśniej. robi się cieplej i milej. aż tu nagle – dysonans, kontrapunkt: jedna z bocznych odnóg okazuje się być... nadziemną (sic!) sztolnią. w dodatku coś ci mówi, że to tam, właśnie tam! idziesz. im dalej, tym śpiewniej, słychać zapijaczone głosy, zgięte i wyżęte nuty piosenek o sokołach, omijaniu gór, dołów, o tym, co zrobi doskonale morskim opowieściom. biesiada w teatrze kopalnianym! na widowni, pośród hałdek zwiercin – suto zastawione stoły! za nimi - czerwoni zatłuszczeńcy o brodziskach uwalanych majonezem, ich szkaradne i niskobudżetowe panie. skrępowany jak diabli, niemal skulony stoję na środku sceny i tak szalenie nie pasuję do reszty obrazka, wizualnie odcinam się od rozpasanej czeredy. skromniś, myszoludek-sztafarzyk, postać niczym radio jednozakresowe odbierające tylko tę stację, która nadaje wyłącznie sprawdzone wiadomości. mówię swój monodram, częściowo z pamięci, czasem jednak zerkając na zadziubdziane maczkiem mankiety białej koszuli. lecą puszki, puste kieliszki, w głowę trafia mnie szczeroniezłoty puchar. zniżam głos aż do szeptu. ma być tajniej i ciszej, mniej scenicznie. wzmaga się buczenie. schodzę, nim mnie całkiem zatłuką. zaraz na scenę tanecznym krokiem wbiegają klauni: ten z małpą na sznurku, ten z niedźwiedziem na patyku. teraz to ja się gubię w meandrach kulis. pewien nieprzebrzmiały gwiazdor rozdaje autografy na wylinkach, naganiacze – zaproszenia na roast eks-prezydenta, długo wyczekiwaną koronację Korwin-Mikkego, zaproszenia na stypę w klimacie rave. odnajdujemy się po paru godzinach błądzenia. zderzają się nasze, tyleż mroczne, co bajkowe światy, wnikają w siebie. połączone kolory nie tworzą, na szczęście, szarości.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Twoja proza jest intensywnie surrealistyczna i pełna mrocznych, niepokojących obrazów, które tworzą silne wrażenie, ale momentami staje się trudna do uchwycenia w całości.
    • ty zawsze walcz o siebie gdy stoisz nad przepaścią gdy dobrze ci jak w niebie a życie jest zbyt łatwe   a drogi się prostują to miej się na baczności nie pozwól uśpić serca i Boga kochaj mocniej :)
    • Wejść chciałbym do świata Ludzi przeciętnych    - Zagnieździć się  W ich uściskach, Czekoladowych marzeniach O samo zaspokojeniu  Półśrodkami z plastiku, Z silikonu, i niebieskich tabletkach Jakże znieczulających, By spotęgować wrażenia W tylko jednym miejscu - - W łóżku własnej sflaczałości. Gdy wokół przecież tylko problemy Od których oddalić się trzeba Strzelając w łeb innym swoją obojętnością.   Może wojny rozstrzygną O zwycięstwie tej odległości od życia, Może Apokalipsa lub Armageddon jakiś..   - Uciec tak od jutra w ciemny zakątek Z innymi współżyjąc lub samemu, Gdy zasypiam - oddać się rozkoszy Własnej myśli, niczym ręce prowadzącej Wzdłuż i ku końcowi tego, co namacalne.
    • ,,Dopóki walczysz, jesteś zwycięscą ,, Św. Augustyn   stoisz nad przepaścią na progu nieskończoności nie widać światła pogrąża ciemność pochłania bezsilność   walcz o siebie zaufaj sobie Bogu białe róże uśmiechają się z Ołtarza   pomoc jest w pobliżu zawsze nie wybieraj nigdy zła walcz o siebie prawdę   światła nie trzeba szukać  jest w nas to dar wystarczy wierzyć zaufać Bogu   Jezu ufam Tobie   9.2024  andrew Piątek, dzień wspomnienia męki i śmierci  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...