"Kruki"

[Dudek Piotr]

Obiecałem wam, że nie zapomnę,
Uratować was w ludzkiej pamięci
Te twarze w śmierć ozdobne
Krzyczą szałem objęci
Substytutami ludzi karmią machinę
Pary, w parach stoją chwilę
I wskoczą w rów w niemym pędzie
Lecz beznadziei na świecie nie ubędzie

Stoję tam i ja, pełen lęków i barw
Tracę je szarzejąc, nie będąc już wart
Podnieść wzroku ku niebu pustych gwiazd
Czarne kruki dziobią moją twarz

Nie pamiętam już co przyrzekałem
W błocie leżą święci
Puste oczy widzą a ja czekałem
Aż odejdą w próżnię mej pamięci
Zgliszcza miast-umysłów dymią chwilę
Upadają fundamenty idei
Buntowników karcą buntownicy
Spróchniały świat umiera w ciszy

Powiedzieli mi, żebym przestał śnić
Myśli prowokujące samoistny byt
Podzieliłbym z wami wszystkie z trosk
Dusze niczym kruki uciekają ze zwłok

Słowa, słowa tylu znaczeń
Gniją w ustach pełnych wypaczeń
Moja wiara i moc, wszystko płonie
W bezdennych paradoksach tonę