Ranek

[A.F.]

Mój dotyk nadał ci imię.
Skrycie kradłam każdy centymetr twojego istnienia.

Mogłabym wiecznie
chodzić po rozgrzanych kamieniach
płaskich, gładkich, lśniących,
przed siebie,
wiodąc posłuszna trzodę chmur
nad głową.

Banda kolorowych dzieci
poniesie pajęczy welon
wplątany w moje włosy
tysiącem tęczowych nici.
Usuwasz szkła z drogi,
bym bezpiecznie dotarła nad Przepaść
wypełnioną galaktykami
płonącego metalu.

Delikatnym ruchem ręki
pchniesz mnie w Przepaść,
by uwolnić się z objęć
nieznoszących sprzeciwu.

Mój krzyk – kryształowy nóż.
Strach wytrąci się z twojego ciała
i roznieci zaspaną trawę.
Pójdź za mną.

[Kasiarzyna D.]

noooo :)
pięknie...
a magia tego wiersza wkradła się do mego pokoju... ;)
magiczna noc przede mną

dziękuję za ten wierszyk...
pozdrawiam