tytuły są takie..plebejskie. no dobra. wspomnienia wieśniaka.

[lena dunaysky]

W nawiązaniu do pewnego wiersza zapałałam pragnieniem napisania czegos, acz nie poezji. Niestety romantyzm będący składnikiem koniecznym w procesie pisania poezji jest mi poniekąd obcy...Pomio wiejskiego pochodzenia nawet...No mówi się trudno i żyje się dalej, jak mawia słodko-gorzka twórczość ludowa. Czy może raczej, mądrość. Miała to być zabawna i lekka opowieść o tematyce wiejskiej, ale zapuściłam się na bezdroża mojej świadomości i naprwdę nie wiem co z tego może wyniknąć. Mimo to wciąż chcę się trzymać tematyki wiejskiej. I wiosennej, bo taką to porę roku mamy. Pamiętam, że na wsi wiosna żyje inaczej niż w mieście. Jest bardziej leniwa, ale też barwna i ostrzejsza. Ze tak powiem. Bardziej sie w nią wczuwasz i zarazem odczuwasz. Na wsi czuć przeraźlwiy zapach wiosny, co w mieście jest niestety zduszone przez spaliny i zbyt wielkie stłoczenie ludzi. Jak ja za tamtymi czasami tęsknię. Fakt, że pokrywają się one z czasami dzieciństwa, które jak wiemy wszyscy mierzy się inną miarką. Czasową też. W skutek małego rozwoju uczć i myśli też. Mały człowiek- małe problemy. Duży człowiek- duże problemy..Ale nie o tym chciałam. Miało być optymistycznie. No to, zagłębiamy się w słodkie czasy wiosny dziecinnej...Pamiętam, że pierwszym sygnałem, że jest wiosna były przebiśniegi. Potem zaczynało być slychać skowronki. Potem wyczuwał się zapach ziemi. Bardzo ostry zapach ziemi rozgrzewanej slońcem, osuszanej nim, budzącej się z letargu. Piękna sprawa. Słońce zaczynał grzać, a gdy śnieg rozmarzł szło się na martwą górę zobaczyć czy są już przylaszczki. Jeżeli były to cała góra pokryta była dywanem tych drobnych i delikatnych kwiatuszków. Był to też sygnał do tego, że niedlugo będą zawilce. Zawilce rosły nad źródełkiem w podobnych ilościach co tamte na górze. W związku z tym było tam biało bo i tych kwiatów bylo pełno (oba są pod ochroną, pamiętajcie o tym!). Na temat źrodełka krążyły z kolei legendy jakoby miał tam być kiedyś klasztor który zapdł się pod ziemię, i co noc o 24 zakonnica szuka różańca nad tym źródełkiem. Niemniej faktem jest, że miejsce tamto jest dziwne. Ale to chyba jakiś dowcip geologiczno- hydrologiczny. Nie wiem, mimo iż powinnam ze względu na mój obecny prawie zawód....
Potem było już coraz cieplej. Parę dni (które były wtedy długie jak tygodnie) potem pojawiały się na podmokłych łąkach kaczeńce, jaskrawożółte kwiaty, które pięknie komponują się ze słońcem, zieloną łąką i błękitnym niebiem. Czekało się wtedy na bociany. Dobrą wrózbą było (zreszatą jest do tej pory w mojej rodzinie) zobaczyć lecąceg bociana. Wróżyło to dobry rok. Z siedzącym bocianem widzianym po raz pierwszy było odwrotnie. To był kwiecień.
Potem był maj kojarzący mi się teraz z konwaliami i nabożeństwem do bodajże Najświętszej Maryji Panny, na które to trzeba było chodzić ze względu na lekcjie religii. A. No i bzy. Białe, dubeltowe rosły koło naszego domu. Jedyne w całej wsi. Poza tym były normalne, białe i fioletowe. A w czerwcu było już gorąco...kwitła cała masa kwiatów i pachniało wakacjami. Co było niezwykle miłe, bo ta strasznie się chciał przejść do następnej klasy i być już tym starszym, w tej szóstej, siódmej czy upragnionej ósemj klasie, której oczekiwało się jak zbawienia. Nie to co teraz....Wcale nie chcę być w tej ósmej klasie tylko w innym wymiarze jak teraz...I czerwiec był tą granicą między latem a wiosną jak dla mnie. Tylko, że mi kojarzy się to nie z kalendarzem, ale zapachem siana..To bylo już lato kiedy wszedzię czuć było siano. Do tej pory siłą odruchu szukam tego zapachu w mieście, ale niestety...nie znajduję go...co najwyżej nędzne imitacje. No. I za tym zapachem bardzo tęsknię w czerwcowe dni w mieście.