Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

modły lilii wodnych snują się
obok śpiewu wodorostów

kaplica ograniczona brzegami
wszędzie zimno i mokro
od paciorków
płynących spod powiek

umartwianie ma tu formę obijania się
o kamienie
nawet nie boli tak bardzo
jak nadmiar niepojętych emocji

poszłam do klasztoru
jak chciałeś
kochany królewiczu


(twoja) Ofelia

Opublikowano

Szukałem w okolicy, nie znalazłem i teraz nie wiem czy czytam
coś co już widziałem, czy też kontynuację, jakiś cykl (ta "twoja Ofelia"
i klasztor, musiałem już to gdzieś czytać, oczywiście twojego Julio autorstwa).

Ale będę udawał, że pierwszy raz i z niczym mi się nie kojarzy:)
Bardzo mi przypadł do gustu. Świetny pomysł,
świetne wykonanie, miło się czyta i ogólnie - błyskotka.

P.S. A gdyby tak z tych paciorków spod powiek zrobić różaniec w dłoniach?
Ale to już chyba przesada. No, w każdym razie te paciorki i tak
mi się kojarzą z różańcem:)

Opublikowano

Ot pejzaż - ot poezja ( może jezior ?)
Zbudowac pejzaż jest niezwykle ciężko, aczkolwiek mam wrażenie, że jednak w tym wierszu mozna odpocząc od przeróżnych rźnięc i flaków na wierzchu. Tylko dwa wersy:
od paciorków
płynących spod powiek - zbyt takie, no...

Pozdrawiam.

Opublikowano

Bartku:
mogłeś ten wiersz widzieć w warsztacie... poza tym niedawno (tzn ponad tydzien temu ;) ) pojawił się tu inny mój tez związany z Ofelią ;)

M. Krzywiak:
jakie zvyt sate paciorki... ;)? dziękuję za ślad

le mal:
cieszę się że się podoba ;) pozdrawiam

dziękuję za komentarze

Opublikowano

dobrze, że nie użyłaś słowa''różaniec'', dla mnie osobiście byłoby zbyt....kościelnie, a tak jest romantycznie. podoba mi się bardzo. paciorki to koraliki. pozdrawiam ciepło.Jil Jori.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




powiem Ci Stasiu, że to nie żaden zawód... to po prostu... powtórki przed maturą. Przypomniałam sobie tą nieszczęsną Ofelię i tak się to odbiło na moich "(s)tworach"
choć tyle przyjemności z tej powtórki - wiersz można napisać ;) który jak się okazuję nie jest taki zły..

pozdrawiam ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W sumie tak. Z reguły nie lubię pisać "co autor chciał powiedzieć" odnośnie własnych tekstów, ponieważ każda interpretacja jest cenna i bardzo często, nawet jeśli sprzeczna z zamierzeniami, wnosi jakiś świeży, czasami zaskakujący, punkt widzenia. W powyższej interpretacji takiej sprzeczności nie ma, ponieważ jednak pokrywa się ona z tym jak odebrali wiersz poprzedni czytelnicy, którzy pozostawili tutaj komentarze, pozwolę sobie zapytać: Czy wiersz można odebrać jako opis osobowości, która przechodzi ze stanów depresyjnych do euforii, by za chwilę znów popaść w depresję? To też może być prawdziwe niebo i piekło. W takim przypadku przydałoby się pewne wyrównanie tej huśtawki, o czym nie ma w wierszu. Jest jedynie zamknięcie tych skrajności w jednym podmiocie i, może niesłuszne, spostrzeżenie, że bez nich, chociaż stanowią pewne zagrożenie, ten podmiot przestałby istnieć, nie byłby sobą. Pozostałe interpretacje są oczywiście jak najbardziej prawidłowe i zgodne z przewidywanym odbiorem, ale tak naprawdę, to co tutaj napisałem, było prawdziwym impulsem do powstania tego tekstu. Już po jego napisaniu nasunęła mi się jeszcze jedna możliwa jego interpretacja, na którą do tej pory nikt nie wpadł, ale pozwolę sobie już jej tutaj nie rozwijać.
    • @Robert Witold GorzkowskiTeraz rozumiem dlaczego takich chwil się nie zapomina, ważne są piękne krajobrazy, ale przede wszystkim piękni ludzie. Pozdrawiam:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Z pewnego punktu widzenia to jest to samo. Chirurg używa lancetu, poeta słów. I jeden,i drugi, może wykonać precyzyjną robotę, albo nieumiejętnie pochlastać na oślep.
    • @Naram-sin I właśnie w tym się różnimy: dla Ciebie poezja to narzędzie, dla mnie -- żywy byt. Ty szukasz „skuteczności” i „logiki operacyjnej” -- ja szukam uderzenia w trzewia. Jeśli treść i emocje są dla Ciebie „drugorzędne”, to analizujesz ciało bez pulsu. Możesz rozebrać każdy wers na części pierwsze, ale jeśli nie słyszysz jego krzyku albo drżenia -- to znaczy, że rozbierasz trupa. Sztuka to nie tylko to, jak coś jest powiedziane. To przede wszystkim dlaczego. A jeśli „po co o tym pisać?”, to naprawdę – nie wiem, czy rozmawiamy o poezji, czy o procedurze chirurgicznej.   Jesteś pewno emerytowanym nauczycielem polskiego z gimnazium. Ale tutaj jest życie. Tętniące emocjami. Nie jarzysz, prawda ?  
    • Wiersz nijaki, schematyczny, będący przeglądem stereotypów, a nie opowieścią o prawdziwym uczuciu.   Ale znalazłem linijkę,

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      która jest warta wiersza. Osobnego, nowego wiersza, który rozwinie tę myśl, tylko nie w rytmie miłości i naszego istnienia, nie przez pryzmat emocji, ale wyobraźni.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...