Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Spowiedź

kordelia
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

kordelia

kordelia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Spowiadam sie polom obsianym
krzewom w altanie i wiatrom
spowiadam się żółtym tulipanom
pijącym z kielichów swiatło.

Kradłam zieloną wodę z potoków
i jadłam urok wiosennych sosen
ssałam powietrze z rannych obłoków
krztusiłam się słodkim ptaków głosem.

Pragnęłam bywać we wnętrzu kwiatów
z modrzewi czerpać swobodną lekkość
słyszeć głos Boga z rajskich zaświatów
z niebiańskiej sukni posiąść niebieskośc.

Ach! unieś mnie, unieś powietrze wonne
połóz swój oddech na piersiach moich
strach w urnie cieni uspij spokojnie
niech mój lęk juz się nie boi.
- Więcej grzechów nie pamiętam...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wędrowiec.1984
      My

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      My   A teraz chciałbym o nas trochę opowiedzieć; Uwaga, będę szczery. Zmyślać nie zamierzam, Tym bardziej, że nie o to chodzi tutaj przecież, I żeby wyobraźni z życiem nie pomieszać, Spróbuję ją powstrzymać. Tak na marginesie, Mam prośbę. Jakiś hałas wyjść stąd nie zamierza.   Słyszycie? Nie cierpimy zakłócania ciszy; Pozbierać przez to myśli nie da się w ogóle,  Emocje przemawiają… Ktoś bez przerwy krzyczy? Cichutko. Przecież umysł zaraz eksploduje; Trzymajcie się, neurony. To nie lada wyczyn... Raptownie dźwięk za dźwiękiem wbija się i kłuje... Ucichło? Och, nareszcie, mogę mówić, przy czym, Mój umysł za tę ciszę wkrótce podziękuje.   Działamy, mniej lub bardziej, zawsze rutynowo, I poprzez ciągłe zmiany łatwo nas rozproszyć. Staramy się maskować, być jak wy, wiadomo... O ludzie! Jakże często przez to mamy dosyć. Ratować chcą się mózgi, żeby znów być sobą, Dlatego, gdy na meltdown prawie się zanosi, Efekty bodźcowania na wierzch z nas wychodzą, Rujnując posklejany tu i tam neurotyp.   ---  
    • Domysły Monika
      inspiracje

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz no nie inaczej... "zawodowo"  to wierszem skwitowałeś

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • viola arvensis
      rzeczy

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Leszczym powiedzmy, że przybilismy sobie piątkę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Domysły Monika
      Błędy

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Triengel Bohater swojego losu ...cios za ciosem a nogi choć umęczone to jednak nadal stoją . Trudno o motywację...raczej trudno tu o "słowo klucz" typu.... dasz radę pozbierać życia kawałki w jedną mozaikę. Raczej jest już postawa " w nic pozytywnego nie uwierzę" A jednak się połaszę, każda beznadziejna sytuacja ma tak zwane wyjście "ewakuacyjne"  Każdy element przeszłości to dziś twoja siła napędowa, absurdalne wiem ...doświadczenia tak mogą połamać że głowa mała. Trudno tu o receptę, ale jest tu jeszcze siła.   
    • Jacek_Suchowicz
      inspiracje

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      Noce pełne miłości, wbrew smutkom niechcianym, zawsze niedokończone zapadają w pamięć. Stają się legendą w nurcie zwykłych zdarzeń; rozdartym wspomnieniem snem spełnionych marzeń. Inspiracją wierszy, westchnieniem ukrytym, różową tęsknotą w monotonnym życiu

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...