Cztery pory roku.

[Tomasz H]

Zimą podniosłaś szal srebrno szary
Śnieżne miał gwiazdy wplecione we włókna
Ruch dłoni wystarczył, by nadeszła wiosna
Zielona jak młody liść fasoli.

Wiosną rzucałaś słowo miedzy kwiaty
Zrodziło to dzieci z pąków cudownych
Świat się obudził, pod rękę złapał
W tańcu życia zatracił i siłę wyzwolił.

Latem rozgrzałaś tych, co w lodzie drzemią
W morskiej wodzie prałaś brudne myśli ludzi
W fajansowej szklance dałaś płyn z nadzieją
Budziłaś Anioły, co od dawna spały.

Jesienią w bukiet ułożyłaś szarość
Szczęśliwe liście, dojrzałe do albumów
Z przyszłością barwy wymieszałaś w tęczę
I pozwoliłaś zasnąć w spokoju. Na wieczność.

06.10.2005 (Kawałek życia.)

[Luna Mi]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czy to nie zbyt oczywiste nazywać wiersz "Cztery pory roku" a potem wymienić je jak w wyliczance? Jest za bardzo "przeładniony": tęcza, anioły,wieczność wsypane do jednego worka z fasolą i brudną wodą - przesycenie formy a za mało tego co naprawdę chcesz powiedzieć. I jeszcze... brak mi w nim melodii, czytając na głos zgubiłam rytm.
Przepraszam że tyle się czepiam ale mam wiersz o tym samym tytule i miałam nadzieję że ktoś mnie zaskoczy.