Zgłoś

Nie, nie i jeszcze raz NIE! Twór bardziej czy mniej „ poetycki”, na którego ołtarzu złożono osobiste granice twórcy, jest pospolitym zatraceniem, zdehumanizowaną patologią oderwaną od swojego najistotniejszego źródła jakim jest prawda sumienia artystycznego rezonująca z uniwersalną prawdą o człowieku w ogóle. To śliski eksperyment, po którym nic już nie będzie takie samo, a autor może czuć się ograbionym z godności tworzywem.  Ból będzie tym większy, gdy nie „ narodzi się” z tego ekshibicjonizmu żadne wielkie „ dzieło - a zwykły gniot i zbyteczne pozostanie wówczas pytanie czy „ warto było”?… Każdy, kto Cię Autorko do tego „ podpuszcza”, jest degeneratem i wiem co mówię, bo mi próbowano  zrobić taką lobotomię sumienia.

"I blisko siedemdziesiąt procent ludzi na świecie pada plackiem przed tchórzami - biznesmenami!"   Filozof Łukasz Jasiński 

@Gosława ja myślę tylko o poezji

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Już pisałem.  Piękny  ;)

Śniłem cię — jak śni się zapach nieznanej jeszcze skóry, nim dotknie go wieczór w niepojętym geście światła. Twoje imię nie padło ani razu — a jednak w każdym drgnieniu powieki odnajdywałem jego cień. Byłaś tylko spojrzeniem, które zatrzymałem zbyt długo — i właśnie to „zbyt” zaczęło we mnie pulsować. Nie wiem, czy to grzech — czy tylko światło odbite w źrenicach, które wiedzą więcej niż chciałyby przyznać. Czasem myśl o tobie jest jak tkanina — przeźroczysta, chłodna, lecz przyciąga ciepło dłoni, której nigdy nie miałem odwagi położyć. Między nami jest przestrzeń wypełniona nieobecnością — tak gęsta, że mogłaby być dotykiem. Kocham cię z daleka — nie przez brak bliskości, ale przez bliskość, której nie wolno było spełnić. A jednak czasem, gdy noc oddechem rusza firankę, mam wrażenie, że byłaś tuż obok — i tylko niedomknięty wers nas dzieli.