"Trzy serca tęczy"

[beti027]

W kanonie szarości czerni i bieli,
w banale miejskiego krajobrazu,
z podmuchem wiatru z betonu szczelin,
uciekły dwa serca od szarug...

Przedzierając się przez gęstwinę mroku,
z nadzieją, chcąc czuć i doświadczać barw,
otworzyłam mój tęczowy pokój,
by ugościć zbiegłe serca dwa...

Serce pierwsze...
Ona swą myślą i słowem błyszczała,
w sercu nosiła księcia swego twarz,
chcąc spełnienia, w samotności trwała,
wielbiąc w głuchej ciszy jego świat...

Serce drugie...
On w objęciach subtelnej piękności
swej duszy, zmysłowy utworzył blask,
znał bolesne ciosy samotności
i doskonale rozumiał nas...

Serce trzecie...
Goszcząc te serca w barwach mej tęczy,
tuliłam do Nich me samotne sny,
marząc wraz z Nią o progach książęcych,
komnat mego księcia po kres dni...

Do kanonu szarości czerni i bieli,
do banału miejskiego krajobrazu,
wróciły serca do betonu szczelin,
w barwach tęczy wracając do szarug...

05.03.2006
Wiersz ten dedykuję dwojgu barwnym osobom z Poznania- Ines i Piotrowi- w podziękowianiu za niesamowicie interesującą konwersację i za inspirację

[mikołaj chrobochek]

takie nawet nawet,ale nie moje klimaty