Kontemplacja

[horymarian]

Radość człowieka sprowadza nadzieję.
Na skrzydłach marzeń do nieba lata,
gorącym tchnieniem wypełnia przełęcz,
bo krawiec niezdarny zapomniał załatać.
Kwiaty przerosły ambicje zrojone,
zakryły liśćmi łzy zakochanych.
Korzeniami wciąż podąża człowiek,
układa w głowie przyszłe jutra plany.
Brak miejsc na uczucia, bo stara ziemia
wyjałowiona do granic skrycia.
Brak nawozów, by je teraz zmieniać.
Brak wiary, by ją znów nasycać.
Odchodząc od zmysłów zwróćmy spojrzenie.
Zamkniętych okiennic wiatr nie otworzy.
Rzućmy klejnoty za klifowym brzegiem,
bez szans, by mrok zapadł, a po chwili ożył.
Oto nadzieja znów kołysze myśli.
Dla radości ciepłe szykuje posłanie.
Sekrety skryje pod powłoką liści,
a wiosna je poda gościom na śniadanie.

[Gość]

jeśli to nie jest przklad czegos,
a nawet jesli bylby.. to:
Brak wiary, by ją znów nasycać
lub
Na skrzydłach marzeń do nieba lata

wyrażenia zalatujące banałem sprawiają,że jestem na nie.
to moja argumentacja. pozdr